به گزارش اول فارس، بانوی نویسنده کتاب‌های مطرحی همچون اتوبوسران شمیران بیتا و درخت گلابی این روزها در فرانسه و در خانه سالمندان روزگار خود را می‌گذراند.
کتاب درخت کولابی او توسط هژیر داریوش و داریوش مهرجویی بعدها به فیلم تبدیل شدند. و اینک داستان زندگی ترقی در خانه سالمندانی در فرانسه ادامه دارد.
چندی پیش برخی از رسانه ها در مطلبی با تیتر تبعیدگاه آسایشگاه سالمندان جای گلی ترقی نیست ، از انتقال گلی ترقی به خانه سالمندانی در فرانسه خبر داده و از فرزند ارشد وی نیز به دلیل این اتفاق گلایه کرده بود‌ند.
کانال فرهنگی ملانصرالدین در این باره نوشته بود:
وقتی بانویی مانند گلی ترقی روزه سکوت می گیرد، نشان دهنده آن است که دلش شکسته و راضی به این کار نبوده.
این گونه اتفاقات بارها اتفاق افتاده و می افتد، اما هرگز برای مردم بامحبت و خانواده دوست عادی نشده و نمی شود.
توصیحات فرزند گلی؛ مادرم را بشدت دوست دارم
پس انتشار مطلب درباره انتقال بانو گلی ترقی، نویسنده معروف ایرانی به آسایشگاه سالمندانی در فرانسه، فرهاد داریوش، پسر ارشد گلی ترقی با ارسال چند پیام صوتی در این مورد توضیحاتی داده است.
فرهاد داریوش گفت: متاسفانه درباره انتقال مادرم به آسایشگاه سالمندان، عده ای بدون اینکه از اصل موضوع با خبر باشند، بنده را مقصر جلوه داده اند که این گونه نیست.
وی افزود: هر کشوری دارای قوانین خاصی است که باید به آن تن داد.
در کشور فرانسه و طبق قانون، اگر فرزندان نتوانند از والدین خود مراقبت کنند،دولت موظف به مراقبت از آنان است.اتفاقی که برای ما افتاد نیز در همین چارچوب است.
داریوش توضیح داد: درک می کنم که گاهی انتقال والدین از کار افتاده یا بیمار به آسایشگاه، می تواند راه حل مناسبی باشد، اما به طور کلی از خانه سالمندان متنفرم. همان طور که والدین ما در دوران نوزادی و ناتوانی از ما مراقبت کردند، وظیفه ماست که در زمان پیری و ناتوانی از آنان مراقبت کنیم.
می جنگم تا مادرم را به ایران برگردانم؛ آنگونه که خودش می خواهد
او گفت: باور کنید که هرگز مادرم را در این شرایط قرار نداده ام. من بشدت او را دوست دارم. هر روز می جنگم برای بهتر کردن زندگی و برگرداندن او به ایران، همان طور که خودش می خواهد.
فرزند گلی ترقی در پایان بیان کرد:از قضاوت های زودهنگام برخی ناآگاه که مرا مقصر دانستند، دلگیر هستم، اما گلایه ای ندارم. تقریبا هر روز به دیدن مادرم می روم و پیام هایی که از طریق من برای او ارسال می شود را به اطلاع اش می رسانم.
گلی ترقی کیست؟
بانو گلی ترقی (با نام اصلی زهره مقدم ترقی) از معروف ترین داستان نویسان ایران است که کتابهایش طرفداران زیادی دارد.
گلی ترقی ۱۷ مهرِ ۱۳۱۸ در تهران به دنیا آمد. پدرش لطف‌الله ترقی مدیر مجلهٔ ترقی بود. گلی ترقی در شمیران به مدرسه و سپس دبیرستان انوشیروان دادگر رفت.
پس از به پایان رساندن سیکل اول دبیرستان به آمریکا رفت. ۶ سال در آمریکا زندگی کرد و در رشته فلسفه فارغ‌التحصیل شد. از آنجا که زندگی در آمریکا را دوست نداشت، به ایران برگشت. پس از بازگشت، به داستان‌نویسی روی آورد.
گلی ترقی با هژیر داریوش، سینماگر و منتقد معروف ازدواج کرد و صاحب دو فرزند شد.
او۹سال نیز در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران به تدریس در رشته شناخت اساطیر و نمادهای آغازین پرداخت.
«درخت گلابی» ، «بیتا»،«بزرگ بانوی روح من»، «اتوبوس شمیران» و «خانه‌ای در آسمان» از داستان های معروف این نویسنده هستند که سال هاست در فرانسه زندگی می کند.
داستان های «بیتا» و «درخت گلابی» گلی ترقی توسط هژیر داریوش و داریوش مهرجویی به فیلم تبدیل شدند.
گلی ترقّی در ۱۷ مهرِ ۱۳۱۸ در تهران زاده شد. پدرش لطف‌الله ترقّی مدیر مجلهٔ ترقی بود. در خیابان خوشبختی چشم به جهان گشود. گلی ترقی در شمیران به مدرسه و سپس دبیرستان انوشیروان دادگر رفت. در ۱۹۵۴ پس از به پایان رساندن سیکل اول دبیرستان به آمریکا رفت. ۶ سال در آمریکا زندگی کرد و در رشته فلسفه فارغ‌التحصیل شد و از آنجا که زندگی در آمریکا را دوست نداشت به ایران بازگشت.
پس از بازگشت، به داستان‌نویسی روی آورد. او ۹ سال در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران به تدریس در رشته شناخت اساطیر و نمادهای آغازین پرداخت و سپس به فرانسه رفت.
مهدی یزدانی‌خرم در بخشی از یادداشتش با انتشار روایتی تلخ از زندگی این روزهای گلی ترقی نویسنده مطرح ایرانی و خالق رمان «درخت گلابی» نوشت:«گلی خانم ترقی در خانه سالمندان تنهاست… تنهایی اجباری که به تصمیم فرزند ارشدش گرفته شده. در یک خانه سالمندان نه چندان سطح بالا در فرانسه.
داستان‌نویسی
اولین مجموعه داستان‌اش به نام من هم چه‌گوارا هستم در ۱۳۴۸ توسط انتشارات مروارید منتشر شد. پس از انقلاب به فرانسه رفت و در آنجا هم به نوشتن ادامه داد. یکی از داستان‌های او به نام بزرگ‌بانوی روح من، به فرانسه ترجمه شد. در ۱۹۸۵ این داستان به‌عنوان بهترین قصه سال در فرانسه برگزیده شد.
در نخستین داستان‌های گلی ترقی شخصیت آدم‌ها بیمارگونه، ناامید، ناتوان و تنها و منزوی هستند که از همه چیز بیم دارند، سرخورده‌اند و رابطه‌ای با اجتماع ندارند، چرا که اغلب مردم جامعه را نادان و سطحی می‌بینند. ترقی پس از سال ۱۳۵۷ داستان‌های تامل‌برانگیزی مانند «بزرگ‌بانوی روح من»، «اتوبوس شمیران» و «خانه‌ای در آسمان» نوشته است که نمونه‌های برجسته ادبیات داستانی معاصر ایران هستند. آثار او به‌جز خواب زمستانی، به‌صورت داستان کوتاه بوده است.
گلی ترقی برنده دومین دورهٔ جایزه بیتا به سال ۲۰۰۹ است.
نظرات