مطالعه روی سنگ معدن فلزی که از اعماق ماه به دست آمده بود، نشان داد که ماه، در اثر برخورد سیاره‌ای باستانی به زمین، مدت‌ها پیش شکل گرفته است، طبق نظریه‌های پیشین، این برخورد حدود ۴.۵ میلیارد سال پیش رخ داده است.
به گزارش اول فارس ، سیارهٔ تیا، یک سیارهٔ فرضی در منظومهٔ خورشیدی اولیه است، که حدود ۴٫۵ میلیارد سال پیش با زمین برخورد کرده‌است. مطابق این نظریه تیا به اندازهٔ مریخ و دارای قطر حدود ۶٬۱۰۲ کیلومتر بود. تحقیقات بیشتر مربوط به سال ۲۰۱۹ میلادی مشخص ساخت که بیشتر آب موجود بر روی سطح کرهٔ زمین حاصل برخورد با تیا در ۴٫۵ میلیارد سال پیش است.ادوارد یانگ از دانشگاه کالیفرنیا، بر اساس تجزیه و تحلیل سنگ‌های جمع‌آوری شده از ماه در مأموریت فضاپیماهای آپولو ۱۲، ۱۵ و ۱۷، می‌گوید که تیا با زمین برخورد کرده‌است.
در مقابل نظریهٔ تأثیر زودگذر (glancing impact) بیان می‌کند که خرده‌های سیارهٔ تیا به هم دیگر پیوسته و ماه اولیه را تشکیل دادند. بعضی از دانشمندان معتقدند که خرده‌سنگ‌هایی که در مدار زمین بودند در ابتدا دو قمر را تشکیل دادند، این دو قمر بعدها با همدیگر ادغام شده و ماه امروزی شکل گرفته‌است.
بر اساس یکی از آخرین نظریه‌ها دانشمندان با بررسی یک شهاب سنگ با نام آلتاماها سیتا شواهدی از یک سیاره بدست آورده‌اند که ۴٫۵ میلیارد سال پیش در منظومهٔ خورشیدی وجود داشته و از میان رفته‌است.
برخورد و تشکیل ماه
بر اساس نظریه تأثیر تیا (the Theia Impact) یا اثر غول پیکر (فرضیهٔ برخورد بزرگ) مدار تیا به دور خورشید نزدیک مدار زمین اولیه بود. در نهایت بر اثر تأثیر میدان گرانش سیارهٔ مشتری و زهره تیا از مسیر خود منحرف شده و به زمین برخورد کرد. این نظریه (تأثیر تیا) از این قرار است که بر اثر برخورد جزئی تیا با زمین اولیه، قطعاتی از هر دو سیاره جدا شدند و بعدها آن قطعات ماه را تشکیل دادند یا دو قمر تشکیل شد که در نهایت با همدیگر ادغام شده و ماه امروزی را تشکیل دادند. چنین فرض می‌شود که برخورد تیا و زمین اولیه منجر به آسیب هر دو سیاره شد و قطعات جدا شده از آن‌ها یک کمربند سیارکی ثانویه با عمر کوتاه بین مدارهای زهره و مریخ ایجاد کرد.
نظرات