بارندگی اواخر آذرماه سبب بروز سیل در برخی نقاط جنوبی استان فارس و پدیدار شدن بخش هایی از محوطه باستانی منسوب به قلعه گوری رکن آباد در شهرستان لامرد شد.
به گزارش اول فارس، خلیل ترزبان باستان شناس و فعال حوزه میراث فرهنگی گفت: محوطه منسوب به قلعه گوری رکن آباد از جمله آثار تاریخی است که در شمال روستای رکن آباد از توابع بخش اشکنان شهرستان لامرد قرار دارد که پس از بارندگی از دل خاک بیرون آمد.
وی افزود: این اثر به همت کارشناسان بومی (دکتر عسکری چاهوردی و دکتر امیری) در سال ۱۳۸۲ به شماره ثبت ۹۲۱۶ در فهرست آثار ملی قرار گرفته است.
این کارشناس فعال در حوزه میراث فرهنگی افزود: این اثر یک بنا به ابعاد ۱۳ در ۱۸متر و ارتفاع آن نسبت به دشت ۳ متر است و در ساخت آن از مصالحی چون سنگ‌های تراش خورده و قلوه سنگ با ملات ساروج و گچ استفاده شده و دقیقا در حاشیه رودخانه فصلی رکن اباد قرار گرفته است.
ترزبان درباره این اثر تاریخی می‌گوید: طغیان رودخانه در سال‌های گذشته باعث شده بود انباشتی از رسوبات در دل این بنا به‌جای گذاشته شود و بخشی از بنا زیر خاک مدفون بماند. سیل اخیر علاوه بر تخریب بخشی از این بنا بخصوص دیوارها و فونداسیون‌های مکعبی شکل که این بنا بر آن استوار بود (بخش شرقی بنا) باعث شد رسوبات و انباشت‌های بجا مانده از گذشته را شسته و بخش عظیمی از بنا که زیرخاک مدفون بود، نمایان شود.
از جمله بخش‌های جدیدی که از خاک بیرون آمده، یک ستون گرد به طول یک و نیم متر و قطر ۵۰ سانتیمتر با مصالح قلوه سنگ و ملات گچ است که اندود آن هم از گچ است.
این باستان شناس با تشریح ابعاد مختلف این بنای تاریخی افزود: نمایان شدن قسمتی از این ستون و پایه‌های مکعبی شکل و مقاومی که از زیر خاک بیرون آمده حاکی از آشنایی مردمان آن دوران با ساخت بناهای عظیم و مستحکم است که در نوع خود یک شاهکار مهندسی است.
باتوجه به بررسی‌های باستان شناختی و شواهد حاصل از بیرون آمدن‌بخش‌های زیرین این بنا، می‌توان اشاره کرد که این بنا طی دو دوره خاص شکل گرفته که به نوعی می‌توان گفت یک بنای جدید بر روی یک بنای قدیمی‌تر ایجاد شده است.
ترزبان ادامه داد: پرکردن اتاق‌های زیرین از خاک و کف سازی مجدد با قلوه سنگ و ملاط گچ به قطر ۱۵ سانتیمتر و عدم آسیب به اندودهای اتاقک پایین که در دوره بعدی پر از خاک شده و همچنین با توجه به تخریب ستون‌ها و دیواره های شرقی که نشان از عدم اتصال با سازه زیرین است از جمله شواهدی است که به دو دوره ای بودن این بنا می‌شود اشاره دارد.
وی درباره قدمت این اثر تصریح کرد: هرچند تا کاوش و مطالعات دقیق باستان شناسی صورت نگیرد به کاربری و چگونگی و چرایی ساخت این اثر نمی‌شود بطور مطلق پاسخ داد ولی با توجه به کارشناسی اولیه و مقایسه سفال‌های سطحی با دیگر محوطه ها و آنچه در پرونده ثبتی به آن اشاره شده قدمت این اثر مربوط به دوران تاریخی (ساسانی) و قرون اولیه اسلامی است.
