هفته‌ی گذشته، چین قطعه‌ی اصلی ایستگاه فضایی بعدی خود را با موفقیت به مدار زمین پرتاب کرد. از آن زمان تاکنون، بوستر پرتابگر این قطعه درحال گردش در مداری ناپایدار بوده و سازمان‌های ردیاب مختلف اشاره می‌کنند که ممکن است در حرکتی کاملا کنترل‌نشده روی زمین سقوط کند. بوستر چینی، اندازه‌ای چنان بزرگ دارد که اننظار می‌رود برخی از بخش‌هایش احتمالا تا رسیدن به سطح زمین سالم بمانند. این سقوط به احتمال زیاد برفراز اقیانوس رخ خواهد داد؛ اما هیچ تضمینی وجود ندارد که موشک چینی برفراز ناحیه‌ای پرجمعیت به جو زمین بازنگردد.
آن‌طور که آرس تکنیکا گزارش داده است، لانگ مارچ ۵ بی (Long March 5B)، موشک به‌کاررفته در پرتاب اخیر که برای حمل محموله‌های سنگین به فضا طراحی شده است، برخلاف اغلب موشک‌های دیگر مرحله‌ی فوقانی ندارد و درعوض هسته‌ی اصلی آن کل مسیر پرواز تا مدار را به‌همراه محموله‌اش می‌پیماید؛ درحالی‌که هسته‌ی اصلی موشک‌های دو مرحله‌ای نظیر فالکون ۹ یا اتلس ۵ پیش از رسیدن به سرعت مداری از مرحله‌ی فوقانی جدا می‌شوند و به زمین بازمی‌گردند. به‌محض رسیدن موشک به فضا، رهاکردن آن در مداری پایدار و افزودنش به حجم بقایای درحال افزایش در مدار نزدیک زمین، یک گزینه برای خلاصی از بوستر محسوب می‌شود. درمقابل گزینه‌ی جایگزین، خارج‌کردن موشک از مدار است.
اغلب کشورها خروج مداری کنترل‌شده را انتخاب می‌کنند. در این شیوه، کنترل بر بوستر ادامه می‌یابد و سوخت کافی نیز حفظ می‌شود تا بتوان درباره‌ی زمان ورود دوباره‌ی موشک به جو تصمیم‌گیری کرد. خروج کنترل‌شده از مدار به بقایایی از موشک که از ورود دوباره به جو جان سالم به‌در می‌برند، امکان می‌دهد تا به‌طور بی‌خطر در اقیانوس سقوط کنند.
چین ظاهرا رویکرد یادشده را انتخاب نکرده است. پس از پرتاب لانگ مارچ ۵ بی در سال گذشته، موشک در مداری که به‌طور مستقیم آن را برفراز شهر نیویورک قرار می‌داد، به جو بازگشت. بقایای موشک مورد بحث درنهایت در سمت دیگر اقیانوس اطلس در ساحل عاج روی زمین سقوط کرد و خوشبختانه به کسی آسیب نزد. به‌نقل از متخصصان، بوستر لانگ مارچ، بزرگ‌ترین جرمی است که در نزدیک به ۳۰ سال گذشته، خروج مداری کنترل‌نشده انجام می‌دهد. اندازه‌ی بزرگ موشک بدان معنا است که قطعات بزرگ‌تر آن در سفر از درون جو سوزان تا سطح زمین، به احتمال بسیار بیشتر سالم می‌مانن
نظرات