بافت تاریخی شیراز علیرغم تبلیغات ؛ همچنان رها و بلا صاحب!

سید محی الدین حسینی ارسنجانی-روزنامه نگار

بافت تاریخی ۳۶۰ هکتاری شیراز با همه تبلیغات شعارهایی که در سال های اخیر داده شد نه تنها به نفع مردم و مالکان آثار ارزشمند موجود در آن اقدام و کاری در خور شیراز صورت نگرفت و تغییرات مهم و محسوسی که به نفع عموم در این منطقه از شیراز انجام شود،حاصل نشد و صورت نگرفت بلکه این مجموعه زیبا و سرشار از قابلیت های گردشگری و فرهنگی روز به روز تحلیل رفته و مشکلات فراوان تغییر و تحولات ناخواسته ساخت و سازهای غیر مجاز و تغییرات نادرست توام با تعمیرات غیر تخصصی هم بر آن افزوده شد.در بافت تاریخی و کوچه پس کوچه های تنگ و باریک و محلات خالی و کمتر سکنه شیراز هنوز امنیت لازم عبور و مرور مردم و مسافران و گردشگران در آن کم و ناچیز است.

فضای سبز ناکافی به همراه کمبود امکانات رفاهی و فقدان بهداشت عمومی،نبود سرویس های بهداشتی و سطل زباله و دیگر نقایص موجود در این منطقه از شهر شیراز نشانگر عدم تعهدات کافی مدیریت شهری بویژه برخی ترک فعل ها و کم کاری های شهرداری منطقه تاریخی و فرهنگی در این بخش از جغرافیای کلان شهر شیراز است.

چنانچه در سالهای اخیر همت و توجه کافی بر حفظ و حراست از این گنجینه بزرگ فرهنگی،هنری و ادبی و تاریخی شده بود امروز شاهد از دست رفتن هفتصد هکتار از آن بافت با ارزش میراثی و تاریخی طی نیم قرن اخیر نمی شدیم.قطعا و مسلما با این روند و شتابی که برای بی توجهی به بافت تاریخی شهرهایمان در پیش گرفته ایم و این سرعت تخریب و تغییرات ناصواب در بافت های تاریخی شهرهایمان بعید نیست تا سی چهل سال آینده از بافت تاریخی شیراز اثری نباشد.
اگر همت و تلاش دوستداران و حافظان میراث فرهنگی کشور و فارس و تا حدودی شیراز نبود برخی از ادارات و ارگان های دولتی و سود جویان و منفعت طلبان تا به امروز فاتحه بافت تاریخی شیراز را خوانده بودند و دیگر اثری از بافت پر از رمز و رموز این شهر زیبا نبود.چنین داشته و موهبت بزرگ و الهی را باید با حان و دل و با تعقل و تدبیر حفظ و حراست نمود و نگذاشت با بی مهری ها و با بی تدبیری ها از بین برود که آیندگان ما را نخواهند بخشید و همواره از ما به بدی یاد میکنند.
به نظر میرسد میراث فرهنگی فارس هیچ نقشه راه و استراتژی لازم برای حفاظت و صیانت از میراث ملی و جهانی موجود در محدوده بافت تاریخی شیراز ندارد و در زمینه جهانی شدن شیراز در حوزه میراثی و فرهنگی هیچ اقدامی ننمود مگر اینکه با کمک بخش خصوصی شیراز به عنوان شهر جهانی میراث فرهنگی اسما و نه رسما معرفی شد حال انکه فعالان فرهنگی و صنایع دستی هیچ سود و منفعتی از این عنوان نبردند و شیراز شهر به اصطلاح شهر جهانی صنایع دستی هنوز مکان یا بازارچه ای برای ارائه محصولات صنایع دستی و تولید کنندگان محصولات فرهنگی ندارد و اساسا در این شهر نظم و یکپارچگی لازم برای هرگونه فعالیت فرهنگی و هنری وجود ندارد.

فعالان صنایع دستی استان و شیراز مان حمایت نمیشوند و فقط گاه به گاهی اخبار تخریب و تعرض به فلان مکان تاریخی یا خانه های سنتی با ارزش و تاریخی و ثبت میراث ملی شده را باید دردفضای مجازی و رسانه ها ببینیم و در محافل فرهنگی و دور همی های مختلف علاقه مندان شیراز بشنویم و حسرت بخوریم.

متاسفانه در بیشتر مسائل و موارد و مشکلات به دلیل تعدد و تنوع رسانه های بعضااغراق نویس و برخی مدیران طالب انتشار خبرهای غیر واقع ، شهر شیراز در بسیاری امور متضرر شده و چندان نظارت های دقیق و جدی بر عملکرد های سوء برخی از مدیران کل استان و برخی مدیران شهری ما که کار و وظیفه خود را به درستی انجام نداده و نمی دهند صورت نمیگیرد و انگار بعضی از بازرسان و ناظران امور به سمت و سوی مدیران دولتی رفته اند تا اینکه مدافع مردم و منافع کل و عموم شهر باشند.

نباید مدیر متخلف و ترک فعل داشته میراث فارس که بارها مشکلات وی را در یادداشت ها و نوشته ها ی خود بازگو کرده و متذکر شده ایم را به راحتی و بی سر و صدا از فارس راهی تهران کنیم و او بدون پاسخ به مسائل و مشکلاتی که برای مجموعه های میراث جهانی و ملی بوجود اورد و ضربات مهلکی که او و تیم همراهش به تاریخ و فرهنگ شیراز و فارس وارد کرد را بدون سوال و جواب تودیع کرد.

چرا این رفتارهای کج و بی معنای مدیران ارشد کشوری با مرد را باید فقط در فارس و شیراز ببینیم و مدیران غیر پاسخگو را به حال خود رها و سرانجام آنان را با قربان و صدقه به مناصب بالاتر و به مدیر یت های دیگر بدرقه کنیم.تاریخ شیراز و فارس باید قدر مدیران خادم و فهم مدیران خائن به خود را بداند و همه رفتارهای خوب و ناشایست مدیران حوزه فرهنگ و ادب و هنرش را در حافظه تاریخی مردممان ثبت و ضبط کند.

به امید روزی که بافت تاریخی رها و بلا صاحب شیراز هم متصدی لایق و مدیری توانمند به خود ببیند تا این همه بی مهری و بی توجهی به این فضا و این منطقه که محل رشد و پرورش علما، دانشمند ان، ادبا، عرفا و شعرا،مفاخر ملی و جهانی امان بوده و هست و هم اکنون نیز بخشی از فرهنگ و تمدن ایرانمان محسوب میگردد را شاهد نباشیم./منن/