به گزارش اول فارس ، مردمان دره تلخ، میزبانانی خوشرو هستند که با لبخند و شیرینی به استقبال خبرنگاران و عکاسانی که برای ثبت روزگارشان آمده‌اند می‌روند. آنقدر خونگرم هستند که سختی راه کوتاه اما نا هموار، زود از تن بیرون می‌رود؛ مردمانی سخت کوش که علیرغم تمام مشکلات همچنان در موطن خود مانده‌اند و امیدوار یاری مسئولان، دلگرم به زندگی ادامه می‌دهند.

روستای دره تلخ، از توابع بخش دشمن زیاری شهرستان ممسنی است که به لحاظ جغرافیایی در ضلع شمالی سد پارسیان و ۵۰ کیلومتری شهر نورآباد قرار دارد؛ اما به لحاظ برخورداری، در عصری که تکنولوژی جهان را به دهکده‌ای بدل کرده، در آخرین ایستگاه متوقف مانده است.

دره تلخ در سال‌های نه چندان دور قریب به ۳۰ خانوار سکنه داشت اما تداوم بی مهری نسبت به روستا و بی بهره ماند از حداقل های حقوق عمومی و شهروندی، بسیاری را وادار به مهاجرت دائمی کرد و امروز تنها ۱۲ خانوار در آن ساکن هستند. مردمانی که از راه کشاورزی و دامداری، به سختی روزگار می‌گذرانند.

با وجود آنکه به همت یک خیر، چند سال قبل خانه‌ها به شکل مجزا به پنل خورشیدی مجهز شد اما یکسال است که به دلیل خراب شدن ذخیره ساز انرژی، ساکنان بی برقی را دوباره تجربه می‌کنند؛ تجربه‌ای که تحمل آن دشوارتر از گذشته است.

مهمترین معضل این روستا، نداشتن راه ارتباطی است، مسیری ۵ کیلومتری که با اولین بارندگی مسدود شده و علیرغم تسطیح آن توسط راه و شهرسازی، قابلیت تردد با خودروهای شاسی بلند و کمک دار هم وجود ندارد و یکه تاز این جاده، تراکتوری است که اگر نباشد، باید به دوران چهارپا سواری بازگشت!!.

ساکنان روستا اگرچه خوش استقبال هستند اما حرف‌ها که به مشکلات می‌رسد، سگرمه‌هایشان در هم رفته و گلایه‌مند می‌شوند، آنقدر که کام هر شنونده‌ای از شنیدن دشواری‌هایشان تلخ می‌شود.

آنها می‌گویند که سال قبل بلدوزری برای بازگشایی مسیر ارتباطی که بارندگی آن را قطع کرده بود به محل اعزام شد اما به دلیل نبود نظارت کافی، کار پیش نرفته و جاده همچنان سخت عبور است.

مردم از لزوم دل دادن مسئولان و عزم جدی و کار جهادی برای رفع مشکلاتشان می‌گویند و تاکید دارند اینکه تعداد خانوارها کم باشد، دلیلی قانع کننده برای محروم ماندنشان از حقوق عمومی و شهروندی ایران نیست! آنها ایرانی و صاحب حق هستند اما از کمترین زیرساخت‌ها بی بهره مانده‌اند.

معدود دانش‌آموزان روستای دره تلخ، برای درس خواندن خانه‌ای کاه گلی در اختیار دارند که به یک نگاه می‌توان به ناامن بودنش واقف شد؛ این در حالیست که به گفته اهالی محل، سال‌ها قبل مسئولان آموزش و پرورش قول تامین یک کانکس برای استفاده به عنوان کلاس درس را داده‌اند اما مانند بسیاری از قول و وعده‌ها، پشت پیچ عمل، متوقف مانده است.

وضعیت مدرسه روستای دره تلخ دشمن زیاری؛ که در اصل خانه یکی از اهالی این روستاست، زیبنده دانش آموزانِ پرشور آن نیست. کاش مسئولان در این روزهای ابتدای سال تحصیلی جدید سری به این روستا هم می‌زدند و تنها به برپایی مراسم زنگ مهر در مدارس خوش رنگ و لعاب شهرها، اکتفا نمی‌کردند.

براساس این گزارش ،  در میان حجم انبوه دردها و مشکلات روستای دره تلخ، بی شناسنامه ماندن گلجان، پیرزن خوش رو و میهمان نواز روستا، بر تعجب و افسوسمان می‌افزاید.گل جان اما بر مشکلات لبخند می‌زند و گوشه روسری را مقابل صورتش می‌گیرد، انگار از طرح یک مشکل شخصی در میان ازدحام کمبودهای عمومی روستا، خجالت کشیده باشد، اما او نمادی از تمام دردهای مردم دره تلخ است؛ تلخکامی‌هایی که به واسطه کم مهری مسئولان، همچنان تداوم دارد.

روستای دره تلخ، یکی از نقاط محروم دیار فارس به شمار می‌رود، نقطه‌ای که می‌توانست محلی برای کار و تلاش باشد، به نقطه صفر محرومیت بدل شده تا جوانانش رفتن را به ماندن ترجیح دهند.دره تلخ با اندکی مهربانی نه تنها مقصدی برای اهالی مهاجرت کرده آن خواهد بود بلکه نقطه‌ای زیبا برای گردشگرانی‌ست که طبیعت و زیبایی‌های خدا دادی را برای گردش بر می‌گزینند.