دلیل مشهور شدن فلکه خاتون شیراز |تنها فرمانروای زن استان فارس 

اَبش خاتون دختر اتابک سعدبن ابوبکر بن سعد بن زنگی و ترکان خاتون٬ ملکه ایران در قرن هفتم قمری بود و تنها فرمانروای زن استان فارس می‌باشد که از سوی ایلخان مغول، اتابک فارس بوده است.

به گزارش اول فارس ، هولاکو خان مغول وی را به همسری پسر خود منکوتیمور درآورد و فارس به طور رسمی ضمیمهٔ دولت ایلخانان گردید. وی در سال ۶۸۵ قمری به دلیل بیماری از دنیا رفت. وی را همانند مغولان با ظرفهای سیمین و زرین پر از باده در چرنداب تبریز دفن کرند. اما پس از مدتی دخترش جنازه وی را از تبریز به شیراز آورد و در رباط اَبش به خاک سپرد.

آبش خاتون آخرین اتابک از اتابکان فارس و دختر ترکان خاتون (همسر سعد بن ابوبکر) بود. سلطان خاتون پس از مرگ پسرش در سال ۶۶۰ هجری ترکان خاتون کارها را زیر نظر داشت و داماد خود را یعنی محمد بن سلغور را که نوادهٔ سعد بن زنگی بود به امارت برداشت اما چندی بعد او را به اتهام افراط در ظلم و عیاشی در رمضان ۶۶۱ هجری معزول کرد و به اردوی خان مغول روانه داشت. بعد از او هم برادرش سلجوقشاه بن سنقر را که در زندان بود، بیرون آورد و به امارت نشاند. اما سلجوقشاه که از تسلط ترکان خاتون بر کارها، نگرانی و ناخرسندی داشت وی را کشت و داعیهٔ استقلال یافت. با این حال، در جنگی که برای دفع او و انتقام خون ترکان خاتون بر ضد او و تا حدی به اصرار اتابک یزد که به خونخواهی خواهر خود ترکان خاتون برخاسته بود، درگرفت، در سال ۶۶۲ هجری شکست خورد و به قتل رسید.

پس از مرگ سلجوقشاه فرمانروایی ابش خاتون چندان طولی نکشید و هولاکو خان او را نامزد پسر خود منگوتیمور کرد و با عزیمت او از شیراز در سال ۶۶۳ هجری حکومت اتابکان سلغری در فارس خاتمه یافت و آن سرزمین به دست امرای مغول و کسانی که مالیان آن را به مقاطعه می‌گرفتند، افتاد و بازگشت ابش خاتون و بعدها دخترش کردوجین ۶۹۰ هجری به حکومت فارس دیگر ادامه حکومت اتابکان به شمار نمی‌آید.

هرچند فلکه‌ی خاتون برای همه ساکنان شیراز نامی آشناست اما برخی پرس وجو ها نشان میدهد از ساکنان شیراز شاید تعداد کمی  دلیل مشهور شدن  این نقطه به نام “خاتون” را می‌دانند.

آرامگاه آبش خاتون  در سمت جنوب شرق شیراز، نقطه‌ای که زمانی ورودی این شهر محسوب می‌شدهواقع شده است.آرامگاه یا خرابه ابش خاتون، در جنوب شرقی شیراز، نزدیک میدان دفاع مقدس و جنب آتش‌نشانی قرار دارد و آرامگاه آبش خاتون دختر اتابک سعدبن بوبکر (۶۵۸ ه‍.ق) بوده‌است. این مقبره که به نام رباط ابش نیز معروف است، بنایی سه طبقه است که گنبدی بر روی آن قرار داشته‌است. بعدها این گنبد و قسمتی از طبقه سوم مقبره فرو ریخت و اداره باستان‌شناسی برای حفظ آن بنا، طبقه فوقانی را خراب کرد. اطراف مقبره با کاشی‌های معرق نفیسی تزیین شده بود که هم اینک بخش عظیمی از آن کاشی‌ها از بین رفته و فقط کاشی‌های یک جبهه آن که در پشت آن آتش‌نشانی بود، باقی مانده‌است. بنای فعلی مقبره ساختمان آجری قدیمی مربع شکلی است که هر ضلع آن ۱۶٫۷۵ متر و ارتفاعی در حدود ۱۰ متر دارد. قسمت‌هایی از کاشی کاری از راه داخل بنا در موزه پارس نگهداری می‌شود. در بالای بنا کتیبه‌هایی مشتمل بر آیات قرآنی به خط ثلث و بر روی کاشی نصب شده‌است. مقبره آبش خاتون در حیاط بنا و در اتاقی با میله‌های سبزرنگ قرار گرفته‌است. خرابه‌های مقبره آبش خاتون در دیماه ۱۳۱۰ ذیل شماره ۷۶ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده‌است. بنایی مکعب شکل در شهر شیراز است. این بنا بسیار استوار و دارای سه طبقه است که دو طبقهٔ این بنا به وسیله کاشی‌هایی که حاوی آیات قران است تزیین شده‌است.