یادشان رفته به جلد هنرمندانۀ مجلۀ معتبر و آلمانی «اشپیگل» نیز اشاره کنند که با کلمۀ «پرزیدنت» بازی کرده و «ent» آخر را به صورت «end» نوشته…
این در حالی است که تنها یکی از این نشریات، ارگان حزبی است و اتفاقا شهره به رعایت اصول حرفه‌ای. بقیه هم ربطی به گروه‌های سیاسی ندارند.
از روزنامۀ دانشگاه آزاد می‌توان پرسید: اگر انعکاس خبرهای پیش افتادن جو بایدن از دونالد ترامپ، «بازگشایی ستاد یاران بایدن در تهران» است لابد و با همین منطق، ناخرسندی آنان نیز «بازگشایی ستاد دونالد ترامپ در تهران» است!
شگفت‌آور این که روزنامۀ دانشگاه آزاد، چکیدۀ تحلیل یکی از همین رسانه‌ها با حروف درشت و ذیل صفحۀ اول را ندیده است که نوشته‌اند:
«چشم امید به پیروزی بایدن نیست. به شکست ترامپ است. صحبت از دیو و دلبر نیست. اما خروج ترامپ از کاخ سفید و احیای برجام می تواند بر اقتصاد ایران و بازگشت امید تأثیر گذارد.»
البته می‌توان حدس زد نگران باشند با احیای برجام، نرخ مشارکت در انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ در صورت رقابتی شدن بالا رود و کاندیداهایی که پیروزی‌شان منوط به مشارکت حداقلی و نظارت استصوابی حداکثری است، از این فرصت محروم شوند.
هیچ‌کس در این گزاره تردید ندارد که دونالد ترامپ، یک سیاست‌مدار استاندارد نیست. او یک رییس جمهوری عادی و نرمال نیست. حتی مثل جرج بوش هم نیست. شومنی است که بر این کرسی نشسته و خروج او از کاخ سفید فارغ از این که چه نظری دربارۀ جانشین او داشته باشیم به نفع صلح جهانی، حقوق بشر، محیط زیست و هر دستاورد مدرن دیگر انسانی است.
نکتۀ جالب این که دانشگاه آزاد، دانشکدۀ علوم ارتباطات و روزنامه‌نگاری دارد و از رییس آن می‌توان پرسید آیا روزنامۀ منتسب به یک نهاد علمی و دانشگاهی می‌تواند تا این حد در خدمت اغراض سیاسی قرار گیرد؟
از اتهام زنندگان هم می‌توان پرسید ۱۰۰ روز دیگر که انتخابات آمریکا برگزار شود، دوست دارند کی پیروز شود؟!
دونالد ترامپ یا همان قاتل سردار شهید سلیمانی و ناقض عهد و پیمان و تهدید‌کننده به جنگ و براندازی و واقعا دوست دارند او پیروز شود و ۴ سال دیگر بماند تا اقتصاد ما را بیشتر له کند؟
اگر پاسخ‌شان «جو بایدن» است یعنی آنها نیز در «توهّم آمریکای خوب» هستند؟!
احتمالا پاسخ می دهند: تفاوتی ندارد. سگ زرد برادر شغال است و جمهوری‌خواهان و دموکرات‌ها دو تیغۀ یک قیچی‌اند و همه بدند و ما باید دور خودمان دیوار بکشیم و کاری به دنیا نداشته باشیم. در این صورت دستگاه دیپلماسی و وزارت خارجه و روابط منطقه‌ای و جهانی و عضویت در سازمان های بین المللی را می‌خواهیم چه کار؟
جدای این، اگر ترامپ بیفتد، آیا نتانیاهو غم‌گین نمی‌شود؟ او در دورۀ اوباما بیشتر اُرد می‌داد یا در این چهار سال؟
آرزوی پایان ترامپ، توهم آمریکای خوب نیست. در همان دانشگاه آزاد قاعدتاً کتاب «جا‌به‌جایی قدرت» – الوین تافلر – را هنوز درس می‌دهند. ترامپ به دورۀ قبل (ماقبل عصر دانایی) تعلق دارد و همۀ امور را از دریچۀ پول می‌نگرد. از این رو نمی‌توان با او گفت و گو کرد. در این که بایدن نیز در پی منافع آمریکاست تردیدی نیست اما این هدف را در چارچوب سیاست پی‌گیری می‌کند.
نکتۀ پایانی هم این که یادشان رفته به جلد هنرمندانۀ مجلۀ معتبر و آلمانی «اشپیگل» نیز اشاره کنند که با کلمۀ «پرزیدنت» بازی کرده و «ent» آخر را به صورت «end» نوشته تا «پایان» او را تداعی کند. بایدن در بُن آلمان هم ستاد دایر کرده لابد!
نظرات