مطالعه جدید نشان می‌دهد: فعالیت جنسی پیش از خواب، کیفیت عینی خواب را بهبود می‌بخشد
یک مطالعه آزمایشی جدید نشان می‌دهد که انجام فعالیت جنسی – چه به تنهایی و چه با همسر – می‌تواند منجر به خواب بهتر شود. این تحقیق نشان داد که رابطه جنسی ، زمان بیداری افراد در طول شب را کاهش داده و کارایی کلی خواب را بهبود می‌بخشد. این اثرات در گزارش‌های ذهنی از کیفیت خواب منعکس نشد، اما پایش عینی خواب بهبودهای ثابتی را پس از فعالیت جنسی در مقایسه با شب‌هایی که فعالیت جنسی وجود نداشت، نشان داد.
در حالی که بسیاری از مردم بر این باورند که ارگاسم اثر آرام‌بخش دارد و به خواب کمک می‌کند، اکثر شواهد موجود بر گزارش‌های ذهنی متکی بوده‌اند. تنها یک مطالعه – که بیش از سه دهه پیش انجام شد – تلاش کرده بود به طور عینی خواب را پس از فعالیت جنسی اندازه‌گیری کند، اما محدودیت‌های طراحی قابل توجهی داشت. تحقیق حاضر با هدف رفع این شکاف، از یک دستگاه قابل حمل پایش مغز برای اندازه‌گیری مراحل خواب و کیفیت خواب در محیط واقعی استفاده کرد.
میشل لاستلا، استاد ارشد دانشگاه CQUniversity استرالیا و نویسنده این مطالعه، می‌گوید: “من چندین سال است که در حال بررسی الگوهای خواب در جمعیت بزرگسال هستم، در حالی که این تحقیقات عمدتاً بر بهبود الگوهای خواب ورزشکاران نخبه متمرکز بوده، همیشه سوالات مختلفی در مورد خواب از من پرسیده می‌شود.”
او ادامه می‌دهد: “یک سوال متداول این است که ‘چرا همسر زندگی من بلافاصله بعد از رابطه جنسی به خواب می‌رود و من نمی‌توانم؟’ و من فکر کردم اگر مردم این سوال را زیاد از من می‌پرسند، پس این نشان‌دهنده کمبود واقعی شواهد پژوهشی در این زمینه است. یکی از دلایل اصلی که قبلاً به طور عمیق بررسی نشده بود، به تابوهای مرتبط با صحبت کردن در مورد رابطه جنسی بازمی‌گردد. زمانی که مردم سوال می‌پرسیدند، بیشتر اوقات مربوط به به خواب رفتن مردان و بیدار ماندن زنان بود، و من فکر کردم این ممکن است به ارگاسم مربوط باشد.”
جزئیات مطالعه و یافته‌ها
این مطالعه جدید بخشی از تلاش تحقیقاتی گسترده‌تری است که به بررسی رابطه بین رابطه جنسی و خواب می‌پردازد. کارهای قبلی لاستلا و همکارانش شامل نظرسنجی از ۷۷۸ نفر بود که نشان داد هم مردان و هم زنان معتقدند که رابطه جنسی همراه با ارگاسم به آنها کمک می‌کند سریع‌تر به خواب بروند و بهتر بخوابند. این یافته‌ها مطالعه حاضر را برانگیخت که نگاهی دقیق‌تر و عینی‌تر به چگونگی تأثیر فعالیت جنسی بر فیزیولوژی خواب دارد.
محققان هفت زوج ، متشکل از ۱۴ شرکت‌کننده را به کار گرفتند که همگی سالم، از نظر جنسی فعال و ساکن استرالیای جنوبی بودند. شرکت‌کنندگان از نظر نداشتن اختلالات خواب، باردار نبودن و نداشتن فرزند – که می‌توانست بر روال خواب تأثیر بگذارد – غربالگری شدند. همه شرکت‌کنندگان حداقل دو بار در هفته فعالیت جنسی داشتند. نمونه نهایی شامل ۷ مرد و ۷ زن، هر کدام با میانگین سنی حدود ۲۶ سال بود.
شرکت‌کنندگان به مدت ۱۱ شب متوالی با استفاده از یک طراحی تکراری اندازه‌گیری متقاطع مورد پایش قرار گرفتند. هر زوج شب‌هایی را در سه وضعیت مختلف سپری کردند: بدون فعالیت جنسی، خودارضایی انفرادی (با ارگاسم) و رابطه جنسی با همسر (با ارگاسم). برای اندازه‌گیری عینی خواب، شرکت‌کنندگان از یک دستگاه بی‌سیم پلی‌سومنوگرافیک (هدبند DREEM3) استفاده کردند که فعالیت مغز، حرکت و تنفس را در طول شب ثبت می‌کرد. شرکت‌کنندگان همچنین هر روز صبح گزارش‌های خود را تکمیل می‌کردند که شامل جزئیات فعالیت جنسی، کیفیت خواب، خلق و خو و آمادگی برای روز آینده بود.
در شب‌هایی که شرکت‌کنندگان فعالیت جنسی داشتند، دیرتر از شب‌هایی که رابطه جنسی نداشتند به رختخواب رفتند. با این حال، آنها به طور قابل توجهی زمان کمتری را پس از به خواب رفتن بیدار ماندند و کارایی خواب بالاتری داشتند، به این معنی که نسبت بیشتری از زمان خود را در رختخواب واقعاً در حال خواب بودند. شرکت‌کنندگان حدود ۷ دقیقه کمتر در طول شب پس از فعالیت جنسی بیدار بودند.
جالب اینجاست که بهبود در خواب تنها در داده‌های عینی مشهود بود. شرکت‌کنندگان تفاوت‌های قابل توجهی در میزان خوب خوابیدن خود در سه وضعیت گزارش نکردند.
لاستلا به PsyPost گفت: “ما مشاهده کردیم که انجام فعالیت جنسی،، کیفیت عینی خواب را با کاهش زمان بیداری در طول شب و بهبود کارایی کلی خواب افزایش داد. هیچ تفاوتی در مدت زمان خواب، تأخیر در شروع خواب و معیارهای ذهنی خواب وجود نداشت.”
با این حال، آنها گزارش دادند که پس از رابطه جنسی با همسر، احساس انگیزه و آمادگی بیشتری برای روز داشتند. به طور متوسط، شرکت‌کنندگان انگیزه و آمادگی خود را ۸ تا ۱۱ امتیاز بالاتر (در مقیاس ۱۰۰ امتیازی) پس از یک شب رابطه جنسی با همسر در مقایسه با شب‌هایی که رابطه جنسی نداشتند، ارزیابی کردند.
همخوانی مراحل خواب و محدودیت‌ها
یکی دیگر از جنبه‌هایی که این مطالعه بررسی کرد، چگونگی تأثیر فعالیت جنسی بر همگام‌سازی مراحل خواب بین زن و وشو هرها بود که به عنوان همخوانی مراحل خواب شناخته می‌شود. مطالعات قبلی نشان داده‌اند که زوج‌هایی که در یک تخت می‌خوابند، تمایل دارند در زمان‌های مشابهی وارد مرحله REM خواب شوند، که نشان می‌دهد هم‌خوابی می‌تواند بر الگوهای خواب تأثیر بگذارد. این مطالعه نشان داد که همخوانی مرحله REM خواب به طور قابل توجهی طولانی‌تر بود زمانی که زوجین با هم می‌خوابیدند – صرف نظر از اینکه رابطه جنسی داشتند یا خیر – در مقایسه با زمانی که تنها می‌خوابیدند. این نشان می‌دهد که خود عمل هم‌خوابی ممکن است خواب REM همگام‌سازی شده را تقویت کند، احتمالاً به دلیل اشتراک نشانه‌های محیطی و فیزیولوژیکی.
هنگام بررسی مراحل خاص خواب، محققان دریافتند که شرکت‌کنندگان در شب‌هایی که فعالیت جنسی نداشتند، زمان بیشتری را در سبک‌ترین مرحله خواب (N1) سپری کردند. در حالی که این تفاوت – حدود ۲ دقیقه – از نظر آماری معنی‌دار بود، بعید است که اهمیت بالینی داشته باشد. سایر مراحل خواب، از جمله خواب عمیق (N3) و خواب REM، تفاوت‌های قابل توجهی را در سه وضعیت نشان ندادند، اگرچه روندهایی وجود داشت که نشان‌دهنده برخی بهبودها پس از فعالیت جنسی بود.
این یافته‌ها با تحقیقات قبلی مطابقت دارد. به عنوان مثال، یک مطالعه در سال ۲۰۲۳ که در مجله “تحقیقات خواب” منتشر شد، با استفاده از روش ثبت روزانه ۱۴ روزه نشان داد که رابطه جنسی با همسر همراه با ارگاسم با زمان کمتر برای به خواب رفتن و کیفیت خواب بهتر (خودگزارش شده) مرتبط بود. با این حال، آن مطالعه شامل معیارهای عینی خواب نبود و نتایج متناقضی را برای خودارضایی انفرادی یافت. مطالعه حاضر این ایده را تأیید می‌کند که ارگاسم ممکن است اثرات تقویت‌کننده خواب داشته باشد – اما این اثرات از طریق اندازه‌گیری عینی به وضوح بیشتری قابل ثبت هستند.
نویسندگان مطالعه پیشنهاد می‌کنند که تغییرات هورمونی پس از ارگاسم می‌تواند فواید مشاهده شده برای خواب را توضیح دهد. ارگاسم باعث افزایش ترشح اکسی‌توسین و پرولاکتین و کاهش سطح کورتیزول می‌شود. اکسی‌توسین، که اغلب “هورمون پیوند” نامیده می‌شود، با کاهش استرس و خواب بهتر مرتبط است، در حالی که پرولاکتین با رضایت جنسی و آرامش مرتبط است. این تغییرات هورمونی ممکن است برانگیختگی را کاهش داده و انتقال آرام‌تری به خواب آرام را تسهیل کند.
محدودیت دیگر، پتانسیل سوگیری مطلوبیت اجتماعی در معیارهای خودگزارشی بود. در حالی که داده‌های عینی کمتر مستعد این سوگیری بودند، شرکت‌کنندگان ممکن است تمایل داشته باشند خواب یا تجربیات جنسی خود را مثبت‌تر ارزیابی کنند. محققان اشاره می‌کنند که مطالعات آینده باید هدف قرار دادن نمونه‌های متنوع‌تر و بزرگ‌تر را در نظر بگیرند و بررسی کنند که آیا فعالیت جنسی می‌تواند به عنوان یک مداخله رفتاری برای افراد با خواب ضعیف مورد استفاده قرار گیرد.
لاستلا گفت: “ما به طور فعال به دنبال بودجه برای حمایت از بخش سوم تحقیقات خود هستیم که شامل جذب نمونه بزرگ‌تری از شرکت‌کنندگان با کیفیت یا الگوهای خواب ضعیف است و بررسی می‌کند که آیا فعالیت جنسی می‌تواند به بهبود الگوی خواب کمک کند. این نوع تحقیق مهم است زیرا رویکردی غیردارویی را برای بهبود نه تنها الگوی خواب، بلکه سلامت و رفاه به طور کلی در اختیار ما قرار می‌دهد. لطفاً اگر این تحقیق برای شما جالب است، با ما تماس بگیرید، و فرصت‌های مالی وجود دارد که ممکن است از این نوع تحقیق حمایت کند.”
این مطالعه یک مطالعه آزمایشی برای بررسی تأثیر فعالیت جنسی بر نتایج خواب در زوج‌ها” توسط میشل لاستلا، دین جی. میلر، اشلی مونترو، مادلین اسپراجسر، سالی ای. فرگوسن، متیو براون، و گریس ای. وینسنت به رشته تحریر درآمده است./لم/منبع:psypost
