معلم با سابقه مدارس شیراز و فرهنگی سخت‌کوش فارس درگذشت
سید محمد سجادی از موثرین فرهنگ و ادب شیراز فرهنگی سخت‌کوش با ۵۶ سال تدریس بی‌وقفه در مدارس درگذشت.
به گزارش اول فارس، علی رضا بناکار فعال فرهنگی و ادبی شیراز روز گذشته در گفتگو با خبرنگار ما از درگذشت پیشکسوت فرهنگی شیراز خبر داد.
وی با اظهار تاسف از فقدان عضو موسس و پیوسته انجمن ادبی و فرهنگی “دهخدا” در شیراز گفت: مراسم تشییع و تدفین وی با حضور جمع زیادی از مردم شریف شیراز بویژه دوستان، همکاران و شاگردان وی در دارالرحمه شیراز انجام و پیکر پاک وی پس از عمری تلاش و مجاهده در راه علم و تربیت و آموزش بسیاری از فرزندان وطن در آرامگاه خانوادگی اش در ضلع جنوبی دارالرحمه شیراز شماره ۴۰۳ آرام گرفت.
آنگونه که بناکار فرهنگی بازنشسته اظهار میدارد مرحوم استاد سجادی اولین رییس انجمن فرهنگی “دهخدا” میباشد. انجمنی که در اوایل دهه ۷۰ در دبیرستان مدرس این شهر ایجاد و بعدها این انجمن منشاء ثمرات مختلف فرهنگی و اجتماعی و ادبی در شیراز و فارس شد و فعالیت آن همچنان تداوم دارد.
زنده یاد سجادی از دانش آموختگان حقوق و ادبیات دانشگاه تهران بود و نقش موثری در بسیج نیروهای فعال عرصه فرهنگ و ادب شیراز ایفا کرد اما روز گذشته بر اثر کهولت سن و طی یک دوره بیماری به رحمت ایزدی پیوست و شاگردان بسیار مکتب پربار فرهنگ و ادب و معرفت خویش را تنها گذاشت.
آنگونه که وی سالها پیش از وفات خود در جمع دوستان عضو محافل فرهنگی بویژه انجمن دهخدا بیان داشته در مورد زندگی و زمانه خویش چنین گفته است: “…اینکه چه سالی پا به این جهان خاکی نهاده ام ندانم. در آن زمان اداره ثبت احوال (سجل احوال) و شناسنامه وجود نداشت. حوادث و اتفاقات در خاطر اشخاص به ویژه خانم ها که دارای حافظه قوی هستند ثبت و ضبط می‌شد بنابراین چون اشخاص مختلفند روایات هم یکسان نیست و بنا به اقوال مختلف حادثه تولد من بین سال های ۱۳۰۲ و ۱۳۰۵ نوسان دارد، که البته به دلایلی شبهه ۱۳۰۵ قوی تر است ولی شناسنامه ۱۳۰۲ را برایم برگزیده اند. بنا بر یک روایت حادثه تولدم در یک زمستان سرد و سختی که هفت برف بارید اتفاق افتاده است که به سال هفت برفی مشهور است که از باب شوخی و مزاح همیشه به من می‌گفتند “تو با هفت برف به دنیا آمده ای !” خدا داناتر است. چون شناسنامه و نام خانوادگی هم نبود، همیشه اشخاص را با ذکر نام پدر به دنبال اسم پسر می‌شناختند.
تولد در خانه پدری در محلی از محلات شیراز که بعدها شناسنامه، محله لب آب را ذکر کرده است،اتفاق افتاد. لذا، زندگی را در شهر شیراز شروع کرده ام. بنابر این “شیرازی ام”. مرحوم پدر بزرگوارم تعلق خاطر شدیدی به برادران خود داشت و ایشان از همسایگی با ما و برادر بزرگتر شان رخت بر بسته و در محلات بالای شهر منزل گزیده بودند پدر ما که جای خالی برادران برایش ناگوار و تحمل ناپذیر بود، ترک خانه و محله کرد و کوشید حتی الامکان در مجاورت و یا همسایگی ایشان سکونت اختیار کند. در نتیجه مدت چندین سال زندگی خانه به دوشی آغاز شد.
در طول این مدت دوره تحصیلی را در دبیرستان‌های نمازی و حیات گذراندم و پس از فوت ابوی،ما بازماندگان به خانه پدری بازگشتیم. سرانجام در خرداد ۱۳۲۷ با دریافت دیپلم رشته ادبی، دوره دانش آموزی به سر رسید حالا دیگر بایستی به تهران رفت و دانشجو شد چون در آن روزگاران جز در پایتخت در هیچ شهری دانشگاه وجود نداشت،ناچار برای ادامه تحصیل راهی تهران شدم و در کنکورهای دانشکده حقوق و دانشکده ادبیات و دانشسرای عالی شرکت نموده و در هر دو دانشکده موفقیت به دست آمد که در ابتدای امر،حقوق را برگزیدم و سالی را در مکتب حقوق و در محضر استادان حقوق و حقوقدانان گذراندم، ولی آنچه را که آموختم مطبوع و پسند خاطر نبود.سال تحصیلی بعد،دیگر بار در کنکور دانشکده ادبیات و دانشسرای عالی شرکت کردم که با رتبه اول در رشته تاریخ و جغرافیا موفقیت کامل به دست آمد و دانشجو شدم.در نتیجه ۳ سال دیگر در تهران ماندم.
سرانجام در شهریور ماه سال ۱۳۳۲ با گذراندن پایان نامه لیسانس،چون پنج سال تعهد خدمت داشتم، به استخدام وزارت فرهنگ( آموزش و پرورش) درآمدم.اولین محل خدمت را وزارت خانه،شهرستان استهبان تعیین کرد. لذا به آن شهرستان رفتم و خدمت را آغاز کردم و مدت ۸ سال در استهبان به تدریس اشتغال داشتم. در ابتدای سال تحصیلی ۱۳۴۰ به شیراز، زادگاه خود،منتقل شدم و دردبیرستان پسرانه حاج قوام و دخترانه سمیه (شهدخت سابق) خدمت کردم و تا بازنشستگی در دبیرستان‌های حاج قوام، دانش سرای مقدماتی پسران، و رستاخیز، احمدی، شمس پسرانه و دبیرستان های دختران سمیه،ناموس،فاطمیه ( عَلَم سابق) و انوشیروان تدریس کردم.از آنجا که هر کسی پنج روزه نوبت اوست،نوبت من هم رسید و بالاخره در سال ۱۳۶۷ پس از ۳۵ سال خدمت به افتخار بازنشستگی نایل شدم.
درخشندگی دوران خدمت موجب شد که روسای دبیرستان ها از اینجانب دعوت به کار کنند.بنابراین مدت ۲۱ سال دیگر هفته‌ای از ۱۰ تا ۴۰ ساعت در دبیرستان های مدرس، توحید ۲، خورسندیان، حافظ، فارابی، سما، و … به کار ادامه داده شد تا زمانی که طبق دستور وزارت متبوع حق تدریس از بازنشستگان در مدارس دولتی سلب شد و مالکان مدرسه غیرانتفاعی (حافظ)، آموزشگاه خود را به هنرستان سما فروختند،برای دومین بار در زندگی بازنشسته شدم و این بود زندگی یک معلم…”.
روح و روانش شاد و یاد و نامش در گستره زمین و زمان جاودانه باد.
خدا رحمتشون کنه الهی روحشان شاد