نقد و بررسی رنو ساندرو

اولین جرقه‌های تولید رنو ساندرو در مرکز تحقیقاتی تکنو سنتر رنو در فرانسه و با همکاری رومانیایی‌ها و برزیلی‌ها زده شد. در سطح بین‌المللی، اولین‌بار در برزیل و در دسامبر ۲۰۰۷ بود که رنو ساندروی معمولی به‌عنوان محصولی از رنو معرفی شد. در مارس سال بعدش نیز همین خودرو با برند داچیا و در  نمایشگاه ژنو رونمایی شد؛ نسخه‌ای که در ایران آن را با نشان کمپانی رنو می‌شناسیم.

در اکتبر همان سال، بخش رنوی برزیل نسخه استپ‌وی را هم رونمایی کرد تا تشنگان مدل‌های کراس‌اوور را سیراب کند. درکل، پلتفرمی که رنو ساندرو در آن شکل گرفته است، همان پلتفرمی است که تندر ۹۰ و رنو کلیو نسل دوم هم در آن شکل گرفته‌ است و آن را با نام X90 می‌شناسیم. کد اتاق به‌کاررفته در ساندروی معمولی نیز B90 است که با کد L90 اتاق تندر ۹۰ متفاوت است. پس نظر بخشی از مردم که ساندرو را نسخه هاچ‌بک تندر ۹۰ می‌دانند، ازنظر تخصصی درست نیست.

طراحی بدنه و کابین

فضای داخلی ساندرو نسبت به نسخه‌های سدان رنو شاید چندان رضایت‌بخش نباشد، اما در مقایسه با نمونه‌هایی چون پژو ۲۰۷i یا پژو ۲۰۶ بسیار مناسب‌تر و خانوادگی‌تر است. ظاهر و طراحی بدنه خودرو نیز برای کسانی که به‌دنبال خودروهای اسپرت و جوان‌پسند هستند، شاید چندان جالب نباشد؛ زیرا طراحی ساده و شاید تا حدودی هم خسته‌کننده دارد. البته وضعیت ظاهری ساندرو نسبت به خودروی نزدیک به آن یعنی تندر ۹۰، کمی قابل‌تحمل‌تر از آب درآمده است.

مشخصات فنی

در حال حاضر، پارس خودرو رنو ساندرو را عرضه می‌کند، هرچند که پارس خودرو هم بخشی از بدنه کمپانی بزرگ سایپاست. پارس خودرو ساندرو را در ایران فقط با پیشرانه K4M 696 ارائه می‌کند که تجربه آن را در تندر ۹۰ داشته‌ایم. این موتور نزدیک ۱٫۶ لیتر حجم داشته و می‌تواند ۱۰۵ اسب بخار قدرت تولید کند.

رنو ساندرو در دو نسخه دستی و اتوماتیک به مشتریان ارائه می‌شود و مصرف سوخت ترکیبی در مدل دستی ۶٫۷ لیتر و در مدل اتوماتیک ۸٫۳ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر است. بررسی تجربه رانندگی این خودرو را در ساندرو دیوار بخوانید.

ویژگی‌های مثبت و منفی

رنو ساندرو از آن دست خودروهایی بود که با ورود به کشور پس از دوران تحریم، بسیار موردتوجه قشر متوسط قرار گرفت؛ خودرویی با عقبه و نماد اروپایی شناخته شده در کشور که قیمتی مناسب هم داشت. هرچند پس از ورود آن به خیابان‌ها، بسیاری با آنچه توقع داشتند مواجه نشدند و این خودرو را یک محصول اقتصادی و با کابینی نه چندان جذاب دیدند.

ساندرو نسبت به محصولات داخلی جذابیت‌های بسیاری از قبیل طراحی مدرن‌تر و کابین شکیل‌تر داشت؛ اما همچنان خودرویی بود که داخل کابین آن شاهد پلاستیک خشک بودیم و کیفیت مونتاژ به محصولات فرانسوی شبیه نبود. خودرو کابینی بی‌صدا نداشت و در سرعت‌های زیاد به‌وضوح صدای موتور و حتی نفوذ هوا به داخل شنیده می‌شد. ساندرو همچنین فاقدامکانات روز دنیا بود و در آن شاهد سانروف یا سنسور پارک نیز نبودیم. طراحی بعضی از اجزای داخلی مانند سردنده و فرمان نیز بسیار ناامیدکننده بود. البته استهلاک کم و هزینه نگهداری نه‌چندان زیاد نیز از مزایای این خودرو محسوب می‌شود که در شرایط اقتصادی فعلی اهمیت زیادی دارد. عملکرد خوب سیستم تعلیق و هندلینگ مناسب نیز از دیگر مزایای ساندرو محسوب می‌شود. فضای کابین خودرو راحت و نسبت به کلاسش جادار است و راننده تسلط کافی به اطراف دارد.

به‌طورکلی ساندرو در حال حاضر از آن غالب اروپایی برای خریدار ایرانی خارج شده و به محصولی در سطح رقبای داخلی مانند پژو ۲۰۶ تبدیل شده است که از نظر بسیاری حتی در طراحی بدنه و کابین از این رقیبش نیز عقب‌تر قرار می‌گیرد. بازار کارکرده‌های ساندرو مانند دیگر محصولات داخلی مناسب است و خرید و فروش نسخه‌های سلامت آن به‌راحتی انجام می‌شود. هرچند ساندرو نیز مانند دیگر خودروهای موجود در بازار ارزش دربرابر هزینه‌ای که باید برای خریدشان پرداخت کرد، ندارد اما این قاعده تنها مربوط به ساندرو نمی‌شود. با مطالعه  مشخصات فنی تمام خودروهای بازار می‌توانید مقایسه بهتری بین ساندرو و رقبای جدی آن داشته باشید.