“نه” به پلاستیک: فریاد یک روزنامه‌نگار برای نجات جان و زمین
سید محی الدین حسینی ارسنجانی ،روزنامه نگار و فعال فرهنگی،کنشگر اجتماعی
باید به زندگی های پلاستیکی در عصر فنون نوین و تکنولوژی پایان داد.وقتی پلاستیک نو و کهنه هر دو برای سلامتی انسانها و محیط زیست انسانی و جانوری ضرر بسیار دارد و زندگی های ما را به مخاطره انداخته چرا باید اصرار بر تولید پلاستیک داشته باشیم.ساخت برخی مواد مورد نیاز زندگی ما بویژه در برخی دستگاه های برقی و لوازم خانگی ضرورت دارد اما میتوان مانع تولید نایلون های پلاستیکی شد.
تا زمانی که لبنیات ما و محصولات خوراکی ما در ظروف پلاستیکی توزیع میشود باید فاتحه سلامتی خود را خواند و منتظر فجایع زیست محیطی در اطراف خود و بر زمینی که در آن زندگی میکنیم بود. ضرورت ایجادنهضت ضدپلاستیکی و طغیان عمومی ملت علیه پلاستیک و نه گفتن به ان بیش از هرزمان دیگری احساس میشود.
به راستی آیا ما تا به حالا از خودمان پرسیده ایم که تا چه زمانی باید تاوان صدور مجوزها و درج علامت استاندارد را به عنوان نشانه مرغوبیت کالا بر روی کالاهای غیر استاندارد بدهیم؟!آیا وقتی یک خانواده ایرانی در طول روز و در تمام ایام سال و در همه عمر خویش ناگزیر از خرید اقلام خوراکی و مواد مورد نیاز زندگی توام با پلاستیک است در دراز مدت آثار سوء و عواقب خطرناک استفاده دائمی از پلاستیکها و میکرو پلاستیک ها متوجه او نمیگردد ؟ قلب و کبد و روده ها و معده های آدمیان که از سنگ و فولاد نیست بالاخره پلاستیک های مورد استفاده ما و جاسازی شده در مواد پلاستیکی ولو نو و تازه عوارض خاص خود را دارد و گاه ما از آن عوارض بی خبریم و درانجام آزمایش های شیمیا یی و معاینات پزشکی مشخص میشود که ما با بدن خود چه کرده ایم و چه میکنیم؟
هنوز در بخشها و مناطق مختلفی از کشورما و در برخی از همایشها،مجالس،محافل،دورهمی ها و یا اردوها و پدیرایی ها از لیوان های پلاستیکی جهت خوردن چای و نوشیدنی استفاده میکنند که در یک جمله مختصر و مفید باید گفت: “ابتلای سرطان را به جان خود میخرند” امید وارم وزارت بهداشت جمهوری اسلامی و معاونت پیشگیری از بروز بیماری ها به همراه سایر ادارات و ارگان های دولتی اول بانیان و مجریان نهضت ملی نه به پلاستیک باشند و در اجرا و عمل این مهم را فرهنگ سازی کنند تا در آینده ای نزدیک ایران پیشگام کشورهایی باشد که پلاستیک را از زندگی و مصارف روزانه خود خارج و حذف کرده اند.
تجزیه پلاستیک در چرخه طبیعت سخت و بازگشت آن به عنوان ماده مفید و مورد نیاز زمین غیر ممکن است و وجود و حضورش در زندگی و محل کار و تحصیل ما جز ضرر هیچ منفعتی ندارد بنابراین باید کم کم و به مرور نسبت به حدف انواع و اقسام پلاستیک ها را در برنامه زندگی خود داشته باشیم.چرا ما برای نان مصرفی و روزانه خودحاضر باشیم هر روز از نانوایی ها نایلکس و نایلون دریافت کنیم و از بقچه های پارچه ای و یا سفره های غیرپلاستیکی استفاده نکنیم؟بیشتر مردم ما نان را خنک نکرده و باد نداده در پلاستیک های نازک میگذرانند و همین نان ها با همین پلاستیک ها را تا چند روز در خانه و بیرون از یخچال نگه میدارند و دچار بسیاری مشکلات بهداشتی میگردند حال انکه به راحتی متوجه آن مشکلات نشده و در دراز مدت به انواع و اقسام مشکلات جسمی و از جمله به بیماری های گوارشی و عوارض پوستی و …مبتلا میشوند.
برخی سود جویان و تولید کنندگان مواد پلاستیکی با رنگ و لعاب دادن و نوشتن مطالب و درج نوشته ها و نصب برچسب های مختلف مدعی اند پلاستیکهای تولیدی و توزیعی آنها از مواد نو است اما در واقع همانها هم مواد کهنه هایی بیش نیستند و همین ها هم بزک شده اند و وجودشان در خانه و محل کار ما به کل ضرر است. جالب اینجاست برخی از ما ایرانی ها حاضر به حذف ظروف پلاستیکی بیست سال مصرف و بیشتر از زندگی امان نیستیم.
خیلی از ماها هم که به اسم صرفه جویی؛ظروف کاملا یک بار مصرف بار نه ده بار و نه صد بار عمری است که استفاده میکنیم و به سلامتی جسم و جان خود بها نمیدهیم.ایکاش صدا و سیمای سراپا اشکال و پر از نقص ما به جای تبلیغات لحظه ای انواع اقلام آرایشی و کرم های مضر پوست و بدن،تبلیغات “پویش ملی نه به پلاستیک”را انجام و مردم را تشویق به عدم استفاده از پلاستیک میکردند.
افسوس که رادیو تلوزیون ملی چنین نکند و سلامتی مردم برایشان مهم نبوده و نیست./نم/
