نینجاها با توانایی‌های فراطبیعی از کجا آمده‌اند؟
«نینجا» مفهومی مدرن است، که در اثر تلفیقی از تاریخ نظامی ژاپن، سنت‌های هنرهای رزمی، و تخیل عامه در قالب تصویری نمادین از جنگجویان سیاه‌پوش به دست آمده است.
به گزارش اول فارس، در حالی‌که امروزه نینجاها با توانایی‌های فراطبیعی، شمشیرهای مستقیم، ستاره‌های پرتابی، فنون جاسوسی، و وفاداری کورکورانه شناخته می‌شوند، بسیاری از این ویژگی‌ها بیش از آن‌که ریشه در واقعیت تاریخی داشته باشند، حاصل قرن‌ها افسانه‌سازی و بازاریابی بوده‌اند.
از قرن ۱۴ میلادی، گروه‌هایی موسوم به «شینوبی-کو» در میدان نبرد برای انجام مأموریت‌های ویژه مانند شناسایی، نفوذ، آتش‌افروزی، ترور فرماندهان دشمن، و ایجاد آشوب در قلعه‌ها به کار گرفته می‌شدند.
با یکپارچه شدن ژاپن در قرن ۱۶ و پایان جنگ‌های داخلی، کاربرد این نیروها تغییر کرد، و مهارت‌های‌شان در خدمت صلح و محافظت از ساختار سیاسی جدید قرار گرفت. شخصیت‌هایی چون هاتوری هانزو و جنگجویان ایگا به عنوان محافظ شخصی شوگان توکوگاوا آیه‌یاسو به خدمت گرفته شدند.
تصویر رایج و امروزی نینجا نه برگرفته از واقعیت تاریخی بلکه تا حدود زیادی ساخته‌وپرداخته فرهنگ عامه است. از قرون وسطی، خانواده‌هایی که نیروهای شینوبی را استخدام می‌کردند، یا خود آن نیروها، با دامن زدن به افسانه‌ها و بزرگ‌نمایی توانایی‌های‌شان در ذهن مردم، به ایجاد هاله‌ای از ترس و رمزآلودگی پیرامون نینجاها کمک کردند.
این افسانه‌سازی‌ها بعدها در قالب نمایش‌های کابوکی، داستان‌های عامیانه، و نقاشی‌های دوره ادو تثبیت شدند. در این آثار نینجاها به شکل جنگجویانی سیاه‌پوش با ماسکی شوم و توانایی‌های ماورایی به تصویر کشیده می‌شدند.
در قرون ۱۷ و ۱۸، بسیاری از شخصیت‌های تاریخی و حتی دزدان معمولی با بازنگاری تاریخ و تصویرسازی مجدد به نینجا تبدیل شدند. لباس‌های شب‌پوش به تن آنها پوشانده شد، و شرح حال‌شان با داستان‌های پرهیجان جاسوسی و ترور آمیخته گشت.
اوج جهانی پدیده نینجا در دهه ۱۹۸۰ بود، که سینمای اکشن آمریکایی تحت تأثیر رمان پرفروش «نینجا» نوشته اریک ون لستبادر به تولید انبوه فیلم‌های نینجایی روی آورد، و بازیگرانی چون شو کوسوگی، چاک نوریس، و مایکل دودیکاف تصویر نینجا را در ذهن مخاطب آمریکایی جاودانه کردند.
این موج با محبوبیت جهانی لاک‌پشت‌های نینجا، آموزش نینجوتسو، و حضور نینجاها در همه جای فرهنگ عامه همراه شد. تب نینجاها در پایان دهه ۸۰ میلادی فروکش کرد، و فیلم‌های بی‌کیفیت، ممنوعیت فروش سلاح‌های نینجایی، و تغییر ذائقه فیلم‌های رزمی آنها را به حاشیه راند.
