پای غارتگران میراث فرهنگی برای چندمین بار در امسال به شهر باستانی دارابگرد باز شد تا بار دیگر بیننده نابودی یکی از مهم ترین محوطه های تاریخی کشور باشیم.
به گزارش اول فارس سیاوش آریا خبرنگار حوزه میراث فرهنگی و آثار تاریخی و راهنمای گردشگری با انتشار گزارشی تصویری در مهرگان نوشت: تاراجگران اَموال تاریخی و فرهنگی به بهانه های پوچ و خیال اَنگیز یافتن گنج که هیچ وجود خارجی ندارد و در نبود نظارت و حفاظت مسولان میراث فرهنگی به شهر باستانی دارابگِرد یورش بُرده و با کَند و کاوهای غیرمجاز بی شمار خود،گودال های بزرگی را در جای جای عرصۀ آن پدید آورده و به این یادگار ملی شبیخون زده اَند.
شهرباستانی دارابگِرد که از آن با نام یکی از سه شهر بزرگ باستانی سرزمین پارس نام می برند،در بدترین شرایط نگهداری و حفاظتی به سر می برد.این شهر ارزشمند تاریخی که هویت و شناسنامۀ بالَنده و غرورآمیز مردم شهر داراب است،اِمروزه به جایگاهی برای تاخت و تاز چپاوُلگران میراث فرهنگی تبدیل شده و با دستبُردهای بی شمار خود به یکی از اَرزشمندترین یادگارهای ملی کشور آسیب های برگشت ناپذیری را وارد آورده و آن را زیر و رو کرده اَند که دیدن چُنین صحنه هایی دل هر دوستدار تاریخ و فرهنگ ایرانی را به درد آورده و اَشک از چشمان آدمی سرازیر خواهد شد.
همچنین در عرصه و حریم چسبیده به عرصه این محوطه باستانی ارزشمند انبوهی از زباله،پسماندهای ساختمانی،شیشه آتش زده و پیاز خراب و فاسد شده از سوی بومیان منطقه ریخته شده که صحنه زشت و زننده ای را برجای گذاشته است که نشان از نبود نظارت های مسولان مربوطه و نبود آموزش در میان مردم منطقه است.در فرجام نیز،این نشانه های هویتی مردم ایران است که دستخوش بی مهری ها و نابودی قرار می گیرد.
اما سخن درخُور نگرش این است که چگونه تاراجگران اَموال تاریخی و فرهنگی با خیال آسوده توانسته اَند به درون عرصۀ شهر باستانی دارابگِرد راه یافته و در جای جای آن گودال های بزرگ و ژرفی، کَنده و نشانه های نابِخردی و فرومایگی خود را به نمایش بگذارند؟آیا این موضوع بیانگر رها شدن شهر باستانی و اَرزشمند دارابگِرد نیست؟
آیا دست های پنهانی در کار است و یا چپاوُلگران میراث فرهنگی وابسته به جایی هستند.این ها مسایلی است که بایدحراست ادارۀ کل میراث فرهنگی، استان پیگیر آن ها باشد و با همکاری نهادهای مسول شهرستان داراب به بررسی زوایای موضوع از جنبه های گوناگون بپردازد.
همچنین کوتاهی و کم کاری مسولان مربوطه در شهرستان داراب را نباید از یاد برد. به هر روی، شهر باستانی دارابگِرد به حال خود رها شده و در چندین سال گذشته آسیب های گوناگونی دیده است.
دارابگرد از دو کلمه داراب و گِرد تشکیل شده و چنان‌که ذکر شد منسوب به داراب از پادشاهان کیانی (هخامنشی) است در مورد واژه «گرد» معانی مختلفی از جمله شهر و مدینه، مدور و دایره شکل و ساخته شده توسطِ (نام فرد) ذکر شده که تمام این معانی در رابطه با نامگذاری دارابگرد مصداق دارد. بدین معنا که دارابگرد از بدو تأسیس شهر بوده، طرح آن مدور است و توسط داراب نیز ساخته شده‌است. در فارسنامه ناصری کلمه گِرد مترادف شهر آمده و ذکر شده: گرد به معنای شهر باشد و جِرد معرب آن است. (فارسنامه جلد ۲ ص ۱۳۰۶).
پانوشته اول فارس : دارابگرد نام یکی از پنج ایالت پارس در ایران قدیم بوده‌است. به آن داراگِرد یا دارابجرد نیز گفته می‌شده‌است.
در فاصله ۶ کیلومتری شهرستان داراب آثار شهر کهن دارابگرد نخستین پایتخت سلسله ساسانیان و یکی از قدیمی‌ترین شهرهای ایران باستان قرار دارد. این شهر که قدمت آن به عصر هخامنشیان می‌رسد.
نگاره‌ای از شهر دارابگرد و دژ دارابگرد و موقعیت آن از کتاب «سفر در ایران» اثر پاسکال کوست در میان سال‌های ۱۸۴۰ تا ۱۸۴۲
پیرامون شهر حصار مخروطی عظیمی از گل رس و سنگ و ملات آهک ساخته شده که ارتفاع آن به بیش از۱۰ متر می‌رسد این دیوار در طول زمان دچار فرسایش شده و ارتفاع آن اکنون به حدود ۷ متر می‌رسد وجود ماده چسبنده‌ای درمیان ملاط و گل به کار رفته در دیوار سبب شده با گذشت بیش از ۲۶۰۰ سال این دیوار با تخریب کم پابرجا و استوار باقی بماند. پشت دیوار خندق بزرگی برای حفاظت بیشتر از شهر ایجاد نموده بودند که دسترسی به شهر را در مواقع خطر بسیار مشکل می‌کرده‌است. عمق این خندق بیش از ۱۰ متر و عرض آن حدود۵۰ متر بوده‌است که این قسمت نیز دچار فرسایش شده‌است این خندق پیوسته مملو از آب بوده و به گفته مورخین متقدم در آن گیاهانی بوده که به دور پای افرادی که وارد خندق می‌شده‌اند می‌پیچیده ومانع از شنا کردن آن‌ها می‌شده‌است آب مورد نیاز خندق از رودخانه‌های اطراف از جمله رود بال تأمین می‌شده‌است.
شهر باستانی و کهن دارابگرد از بناهای متعلق به عهد هخامنشیان، با قدمتی حدود ۲۵۰۰ سال است. دارابگرد دارای معماری خاص آن دوران به صورت مدور و با تأثیر از اردوگاه‌های نظامی حکومت آشور بنا شده و بنا به مقتضیات زمانه محصور در دیواره‌ای سراسر گلی به طول تقریبی ۶۴۰۰ متر دارای برجک و بارو، دروازه‌ها و پل‌های متحرک بوده و کانالی پر از آب به عرض متوسط ۳۰ متر و عمق ۴ الی ۵ متر آن را احاطه می‌کرده و شعاع آن برابر با ۱۰۲۰ متر و دارای مساحت اندکی بیش از ۳۲ کیلومتر مربع بوده‌است.
باهر
تاریخ : ۱۷ - اسفند - ۱۴۰۲
هدف نابودی اثارباستانی است و توسط عده ای مغرض این کار عمدی انحام میشود و تیشه به ریشه مردم ایران زده میشود تا بدون ریشه و تاریخ و فرهنگ و اثار باستانی و تمدن کهن گردند چون بعداز این مرحله ،مردمی که ریشه و اصالت و گذشته افتخارآمیز نداشته باشند با هر باد و نسیمی که بورد به همان جهت خواهند رفت و خیلی راحت می توان انها را مثل موم‌در دست خود هر نقش بی اصالتی و بی هویتی به انها داد و انها را تحت سیطره همیشگی اورد و هرچه دوست داشته باشی بجای ان گذشته افتخارامیز به انها القا نمود و از خودبیگانه نمود و دچار طوفان حوادث روزگار کرد.