کار سخت را انجام می‌دهند؛ سلامتی‌شان را به خطر می‌اندازند شاید. کار دنیا نیست، کار دل است. اصلاً کار نیست، نیکوکاری است. رایگان انجام می‌دهند کار دشوار را؛ حکایت پزشکان داوطلب است و بیماران مبتلابه HIV و هپاتیت.
به گزارش اول فارس به نقل از فارس پلاس؛ داستانی است تلخ و شیرین. مبتلایان به HIV به مطب‌های عادی دندانپزشکی راه ندارند! پزشکان ابا دارند از خدمات به آنان؛ از ترس مشکلاتی که ممکن است پیش آید. در این میان بیمار می‌ماند و این سؤال که آیا باید به پزشک اعلام کند HIV دارد یا نه؟ می‌تواند بیماری‌اش را پنهان کند و دندانش را ترمیم کند و برود. چه کند؟ پنهان کند؟ نکند؟…
حتماً تلخ است برایشان این مشکلی که دارند با دیگران؛ برای جامعه هم تلخ است. انتهای این تلخی گزنده اما طعمی از شیرینی هم هست به فضل خداوند و آن محبت که در نهاد آدمی ودیعه گذاشته؛ پزشکانی هستند که می‌پذیرند بیماران این‌چنینی را. کمیاب‌اند انگار؛ ۸ نفرشان اما اینجایند برای کار از جان‌ودل؛ برای درمان این درد جامعه.
زیباتر باشد لبخندهایشان
کنار بوستان حقانی «خانه خورشید» است؛ از سال ۸۵ اینجاست تا التیامی باشد برای زخم‌های محله هرندی. برای کمک به زنان و دخترانی که آسیب خورده‌اند از دردهای اعتیاد و عفونت بویناکش. از سال ۹۵ دندان‌هایشان را هم ترمیم می‌کند تا درد نکشند و زیباتر باشد لبخندهای کمیابشان.
۲۰۰ نفر اینجا پرونده پزشکی دارند و هرروز ۴ یا ۵ بیمار می‌آیند برای درمان بیماری‌های دندان و لثه‌شان. این‌ها را «سلیمه کابلی» مسئول واحد دندانپزشکی خانه خورشید می‌گوید و می‌افزاید: «پزشکان معمولان هفته‌ای ۳ روز می‌آیند؛ ۳ نفر آقا و ۵ نفر خانم هستند. حدود یک‌سوم بیمارانمان مبتلابه HIV هستند و البته بیماران مبتلابه انواع هپاتیت هم داریم. ساعت حضور در مطب با تمامی بیماران از قبل تنظیم می‌شود تا کارها سروقت انجام شود. هر بیماری که اولین بار می‌آید باید جواب آزمایش HIV و هپاتیت و اعتیاد بیاورد. چون باید شرایط و نوع بیماری مراجعان مشخص باشد و البته اعتیاد هم نداشته باشد. تمام بیماران بانوان و دختران هستند و اغلبشان ۲۵ تا ۴۵ ساله‌اند.»
از حرف‌هایش معلوم می‌شود تجهیزات و مواد مصرفی دندانپزشکی توسط خیران خانه خورشید و البته با کمک شرکت‌های واردکننده این وسایل تأمین می‌شود. مطب نیز با همکاری کارگروه نیکوکاری انجمن دندان‌پزشکان ایران راه‌اندازی شده است.
حس خوبی که باعث شد لغزش نکنند!
در این مطب وضعیت سلامت دهان و دندان اغلب بیماران وخیم است ولی «کابلی» خبرهای خوب هم دارد. می‌گوید: «برخی مراجعان ترمیم دندان‌ها را نیمه‌کاره رها می‌کنند و می‌روند و مدتی دیگر پیدایشان نمی‌شود. اما کسانی هم هستند که تصمیم جدی گرفته‌اند و دائمی می‌آیند تا همه دندان‌هایشان درست شود. در میان بیماران کسانی بودند که پس از پاکی از اعتیاد دندان‌هایشان را کامل درست کردند و حس خوبی که از این کار داشتند برایشان انگیزه‌ای شد تا لغزش نکنند و زندگی جدیدی برای خودشان بسازند.»
نکته مهم اینکه ارائه خدمات دندانپزشکی به بیماران مبتلابه HIV و هپاتیت دشواری‌های جدی و ریسک بالایی دارد. اگر سرنگی که برای بی‌حسی به کار می‌رود یا ابزارهای نوک‌تیز براثر بی‌احتیاطی یا اتفاقی ناخواسته در دست دندان‌پزشک فرو برود، احتمال دارد به بیماری مبتلا شود. بالطبع مطب ویژه این بیماران نیز به امکانات خاص و شرایط فنی و بهداشتی کاملاً مناسب نیاز دارد.
۳۰ نفر بودیم، ۶ نفر ماندیم
پزشکان این مطب معمولاً هفته‌ای یک‌بار یا هر دو هفته یک‌بار برای درمان بیماران می‌آیند؛ خودشان نمی‌آیند، عشق می‌آوردشان. «سودابه عظیمی» چنین می‌گوید. از سال ۷۵ دندان‌پزشک است و از روز تأسیس این مطب هر دو هفته یک‌بار اینجا حاضر است برای نیکوکاری. ۲۲ سال خارج از ایران تحصیل و زندگی کرده؛ در هند دندان‌های روستاییان را رایگان ترمیم کرده و در امارات دندان‌های کارگران خارجی بی‌بضاعت را. از ۱۰ سال پیش به ایران آمده و حالا با ۳ خیریه همکاری دارد برای ارائه خدمات دندانپزشکی به بی‌بضاعت‌ها. درباره کارش در این مطب نیز می‌گوید: «پیش از راه‌اندازی این مطب یک دوره آموزشی برایمان برگزار شد و یک متخصص بیماری‌های عفونی به ما برای ایمنی خودمان و بیمار آموزش داد. در آن دوره آموزشی ۳۰ نفر داوطلب بودیم و آخر دوره فقط ۶ نفرمان هنوز تصمیم داشتیم در این مطب شروع به کار کنیم. اینجا چنین به نظرم می‌آید که زیباتر کار می‌کنم و نتیجه کارم نیز زیباتر است. هنگام کار در این مطب هیچ چالشی و مانعی ندارم و هر چه هست لذت خدمت است. هر بار که بیماری از من تشکر می‌کند انگار همه خوبی‌ها و لذت‌ها مال من است؛ جانم سیراب می‌شود.»
مسئولیت‌های اجتماعی همه ما
چالش برخی بیماران مبتلابه HIV و هپاتیت چالش پزشکان نیکوکار هم هست. عظیمی از مسئولیت اجتماعی می‌گوید و اینکه قشر تحصیل‌کرده جامعه باید بیشتر و بهتر از عهده آن برآید؛ باید به کمک جامعه بشتابد. از چالشی هم خبر می‌دهد که باید برایش چاره اندیشید. می‌گوید: «اینجا بیمارانی داریم که مشکل مالی ندارند ولی نمی‌توانند به مطب‌های عادی بروند. چون تجربه‌های تلخی دارند از اینکه پزشک به آنان خدمات نداده است. اما ازنظر اخلاقی درست نمی‌دانند که به پزشک درباره بیماری‌شان اطلاع‌رسانی نکنند و به همین دلیل می‌آیند پیش ما در این مطب. باید به‌جایی برسیم که همه بیماران و همه اقشار جامعه بتوانند در مطب‌های عادی خدمات دندانپزشکی دریافت کنند. این هم یک مسئولیت اجتماعی بزرگ برای جامعه پزشکان است.»
نظرات