پزشکیان راه رئیسی را می رود یا راه خودش را؟

احتمالا کسی در این واقعیت تردیدی ندارد که پیامد ناکامی دولت پزشکیان چیزی جز افزایش شمار افراد ناامید از صندوق رای نخواهد بود. پس اگر صندوق رای در جمهوری اسلامی مهم است، بهتر است اصولگرایان بگذارند پزشکیان راه مد نظر خودش را در پیش گیرد؛ راهی که البته در چارچوب سیاست‌های کلی جمهوری اسلامی طراحی شده.
جمشید گیل در عصر ایران نوشت: در این چند روزی که از انتخاب مسعود پزشکیان به ریاست جمهوری گذشته، اصول‌گرایانی که از پیروزی پزشکیان خشمگین نیستند، تاکید می‌کنند  پزشکیان باید راه “شهید رئیسی” را ادامه دهد.

مشکل این توصیه یا درخواست این است که کسی به درستی نمی‌داند راه مرحوم رئیسی چه مشخصاتی داشت. در طول تاریخ اسلام، مسلمین زیادی بر سر اینکه صراط مستقیم مد نظر قرآن چیست، با یکدیگر اختلاف پیدا کرده‌اند؛ با اینکه در قرآن آیات زیادی دربارۀ “زیست مسلمانانه” وجود دارد و قرآن نیز ۱۴۰۰ سال موضوع تأمل و تفکر مسلمین بوده و در توصیف خودش نیز از واژۀ “مبین” استفاده کرده.

غرض اینکه، حتی اگر همۀ نامزدهای ریاست جمهوری در انتخابات اخیر اصول‌گرا بودند، باز بعید بود بر سر حدود و ثغور “راه رئیسی” اتفاق نظر داشته باشند. مثلا دولت رئیسی، مطابق اقوال خود اصول‌گرایان در آستانۀ احیای برجام بوده ولی برخی از اصول‌گرایان مانع این اقدام شدند اما الآن همان‌ها تاکید می‌کنند راه رئیسی باید ادامه پیدا کند!

اما به غیر از ملاحظۀ فوق، نکتۀ اساسی این است که مردم در انتخابات شرکت کرده‌اند و به کاندیدایی رای داده‌اند که افکار و عقایدش در قیاس با سایر کاندیداها شباهت کمتری به دیدگاه‌های مرحوم ابراهیم رئیسی داشته و کافی است مقایسه کنید او چه اندازه یاد کرد و مثلا فردی چون قاضی زاده هاشمی چقدر. یا این نکته که زاکانی دست یار مرحوم بود و قاضی زاده هاشمی معاون او ( و رییس بنیاد شهید) حال آن که دکتر پزشکیان هیچ نسبت سیاسی با مرحوم نداشت.

اگر رأی مردم هم محلی از اِعراب دارد، چطور می‌توان از رئیس جمهور “منتخب مردم” که برای تغییر آمده خواست راه قبلی را ادامه دهد یعنی دنبال تغییر نباشد؟ این درخواست شبیه این است که در سال ۸۴ پس از انتخاب احمدی‌نژاد به ریاست جمهوری، از او می‌خواستند راه خاتمی را ادامه دهد؛ ولی احمدی‌نژاد اساسا آمده بود تا راه خاتمی را ادامه ندهد.

همان طور که احمدی‌نژاد حق داشت در راستای وعده‌هایی که به داده بود عمل کند، و مردم رای‌دهنده به او نیز حق داشتند خواستار تحقق آن وعده‌ها باشند، پزشکیان و رای‌دهندگان به پزشکیان نیز چنین حقی دارند و البته در این فقره باید ملاحظات عاظفی نوع درگذشت مرحوم را در نظر داشت.

اگر قرار بود پزشکیان راه رئیسی را ادامه دهد، پس چه نیازی به آن همه گفت‌وگو و مناظرۀ تلویزیونی در ایام تبلیغات انتخاباتی بود؟ از ابتدا گفته می‌شد هر کس با رای مردم به ریاست جمهوری برسد، راه رئیسی را ادامه خواهد داد. در این صورت احتمالا ۴۰ درصد مشارکت دور اول حداقل ۱۰ درصد کاهش می‌یافت و در دور دوم هم بعید بود که مشارکت به ۴۰ درصد برسد.

پزشکیان گفته است در چارچوب سیاست‌های کلی نظام جمهوری اسلامی عمل می‌کند و با ادامۀ فشار بر زنان و محدودیت آزادی اینترنت مخالف است. بعید است که اصول‌گرایان مستقر در نهادهای گوناگون قدرت با مورد اول مخالف باشند. بنابراین مسائلی نظیر برخورد با زنان و آزادی اینترنت محل بحث اصول‌گرایان است.

اگر منظور اصول‌گرایان از “راه شهید رئیسی” اصرار بر اجرای طرح نور و تداوم محدودیت اینترنت و موضوعاتی از این قبیل است، در واقع حرف شان این است که وعده‌های حداقلی پزشکیان نباید عملی شوند.

احتمالا کسی در این واقعیت تردیدی ندارد که پیامد ناکامی دولت پزشکیان چیزی جز افزایش شمار افراد ناامید از صندوق رای نخواهد بود. پس اگر صندوق رای در جمهوری اسلامی مهم است، بهتر است اصول‌گرایان بگذارند پزشکیان راه مد نظر خودش را در پیش گیرد؛ راهی که البته در چارچوب سیاست‌های کلی جمهوری اسلامی طراحی شده و به این گفته چهره شاخص اصول گرایان سنتی توجه کنند که ایران متعلق به همه ۸۰ میلیون نفر است نه فقط ۲ میلیون حزب اللهی.

پزشکیان و مرحوم ابراهیم رئیسی در یک جناح سیاسی نبودند. بنابراین نمی‌توان از دولت او انتظار داشت راه طی شده و نامفید دولت رئیسی را همچنان طی کند.

شما هم نظر بدهید