گزارشگری جواد خیابانی نقطه اشتراک وحشتناک بینندگان و شنوندگان

یعنی شاید ایرانی‌ها سر پرسپولیس و استقلال، رونالدو و مسی، اصلاحات و اصولگرایی، رای دادن و ندادن، حجاب و سربازی اجباری، اقتصاد، فرهنگ، هنر و تاریخ با هم هزار جور اختلاف داشته باشند و حتی خرخره هم را بجوند، اما وقتی خیابانی یک مسابقه فوتبال را گزارش می‌کند، تمام این آدم‌ها در یک جبهه واحد جمع می‌شوند و شروع می‌کنند به انتقاد از عملکرد استاد. از این نظر او یک عنصر وحدت‌آفرین اعصاب خردکن تلقی می‌شود؛ گزارشگری که کلا در یک دنیای دیگر سیر می‌کند، هشتاد درصد جملاتش اضافی است و در هر بازی، به رکورد قبلی خودش برای مهمل‌بافی حمله می‌کند.

خیابانی قاعدتا باید کار گزارش را از اوایل دهه شصت شروع می‌کرد و اواخر دهه هفتاد، بعد از جام‌جهانی فرانسه بازنشسته می‌شد. همه شور و شوق او از فوتبال به مسابقات برگزار شده در همین مقطع زمانی مربوط می‌شود. ببینید که هر بار با چه هیجان و شعفی از مسابقات آن سالیان یاد می‌کند و جملاتی به زبان می‌آورد که نه ربطی به مسابقات جاری دارد و نه می‌تواند برای مخاطب فعلی جذاب باشد. شوق فوتبال سال‌هاست که در وجود خیابانی کشته شده.

به جرات می‌توان گفت او غیر از مسابقاتی که خودش گزارش می‌کند، بقیه بازی‌ها را به‌ندرت می‌بیند و اخبار و حواشی را هم کلا پیگیری نمی‌کند. داستان فوتبال برای آقا جواد بعد از بازی ایران و آمریکا تمام شده و او سال‌هاست در «وقت اضافه» به سر می‌برد. بنابراین تعجبی ندارد که در فلان مسابقه خوابش ببرد و با ده دقیقه تاخیر وارد استودیو شود، تنها گل دربی تهران را با چند ثانیه تاخیر گزارش کند یا نیمی از زمان بازی با همین هنگ‌کنگ را به تعریف از قد و بالای سعید عزت‌اللهی اختصاص بدهد.

جواد خیابانی اما یک نفر نیست، یک «نماد» است؛ سمبلی از گردن‌کشی صداوسیما در مقابل افکار عمومی و دهان‌کجی این سازمان به مخاطبانش. آقایان با هر بار دادن گزارش به خیابانی، با صدای بلند اعلام می‌کنند برای سلایق و نظرات مردم پشیزی ارزش قائل نیستند و هیچ کاری هم از دست هیچکسی ساخته نیست. بد کوفتی است این «انحصار» لعنتی؛ صدای عادل را می‌خشکاند و مته جواد را برای سوراخ کردن مغز مردم روشن نگه می‌دارد.