۱۱ دارویی که موجب ریزش شدید موها می شوند!

به همین منظور در این قسمت داروهایی معرفی شده اند که ریزش بیش از حد مو از عوارض جانبی آنان می باشد.

۱-داروی ضد انعقادی – وارفارین :

داروی ضد انعقاد خونی که به نام وارفارین ( کوادامین ) معروف است داروی رقیق کننده خون می باشد که گفته می شود باعث ریزش مو خواهد شد.

۲- داروهای کاهش دهنده کلسترول – آتورواستاتین و سیمواستاتین:

آتورواستاتین ( لیپیتور ) و سیمواستاتین ( زوکور ) متعلق به گروهی از داروهای کاهش دهنده کلسترول است که به عنوان استاتین شناخته می شوند. ریزش مو عارضه جانبی این دو دارو است.

نوعی استاتین جدید به نام روسوواستاتین ( کرستور ) خوشبختانه شامل این عارضه نمی شود.

۳-داروهای فشار خون – کاپتوپریل و لیزینوپریل :

داروهای مهار کننده های آ،سی،ای نوعی دارو می باشند که برای درمان فشار خون بالا استفاده می شوند. این دارو ها شامل کاپتوپریل و لیزینوپریل هستند که سبب ریزش مو شده و فقط حدود ۱ درصد از بیماران این داروها را مصرف می کنند.

۴-داروهایی برای درمان پسوریازیس – استریترین :

استریترین ( سورایاتن ) قرصی است که برای درمان پسوریازیس استفاده می شود و دارای اثرات نامطلوب شناخته شده ریزش مو می باشد.

۵-آنتی اسید – سایمتیدین :

سایمتیدین ( تاگامت ) داروی کاهنده اسید است که برای ریفلاکس معده و ریفلاکس اسید استفاده می شود. بسیار نادر است اما ریزش مو در افرادی که این دارو را مصرف می کنند گزارش شده است.

۶- داروی ضد آریتمی – آمیودارون :

آمیودارون ( کوردارون یا پاسرون ) که در بیماران مبتلا به مشکلات ریتم قلبی معروف به آریتمی استفاده می شود و دارای یک اثر جانبی نادر اما گزارش شده از ریزش مو است.

۷-داروهای نقرس – کلشی سین :

کلشی سین دارویی است که برای درمان حملات حاد نقرس استفاده می شود و عارضه جانبی کمی از ریزش مو دارد.

۸-داروی ضد تشنج – دی والپروئکس :

داروی ضد تشنج ( دیپاکوت ) برای اختلالات ناشی از تشنج، اختلالات دو قطبی و پیشگیری از میگرن استفاده می شود و ممکن است که منجر به ریزش مو شود.

۹-درمان آکنه – ایزوترتینین :

آکوتان و آبسوریکا برای درمان آکنه های شدید استفاده می شوند و حاوی ماده فعال ایزوترتینوئین هستند. ریزش مو یک واکنش منفی شناخته شده برای هر دو دارو است.

۱۰-استروئید ها – تستوسترون و پروژسترون :
ریزش مو در افرادی که هورمون تستوسترون و یا پروژسترون مصرف می کنند، گزارش شده است. داروهای حاوی پروژسترون، مانند تزریقات دپو پروورا ( مدروکسی پروژسترون )، پروورا و پرومتریوم سابقه بسیار زیادی در زمینه ایجاد ریزش مو در برخی افراد دارند.

۱۱- داروهای شیمی درمانی

دارو های شیمی درمانی اغلب به ریزش مو ( آناژن افلوویوم ) منجر می شوند. از آن جا که این دارو ها سلول های سرطانی را در سراسر بدن از بین می برند می توانند به سلول های سالم از جمله سلول های ماتریکس مو آسیب برسانند. طبق یک گزارش از انجمن سرطان، موها به طور معمول طی دو هفته پس از شیمی درمانی شروع به ریزش می کنند و پس از یک یا دو ماه با سرعت بیشتری پیشرفت می کنند. ریزش مو در بیمارانی که ترکیبی از داروهای شیمی درمانی استفاده می کنند شایع تر و شدید تر از افرادی است که فقط یک نوع دارو مصرف می کنند.

برخی از دارو های شیمی درمانی که سبب ریزش مو می شوند، عبارتند از:

• آدریامایسین
• سیکلوفسفامید
• داکتینومایسین
• داونوروبیسین
• دکترینکس
• دوکسوروبیسین
• اتوپوزید
• فلوروراسیل
• ایفوسفامید
• ایرینوتان
• متوترکسات
• نیتروسوره ها
• پاکلیتاکسل
• تاموکسیفن
• توپوتکان
• وینورلبین

درمان ریزش مو در اثر عوارض مصرف دارو

خوشبختانه ریزش مو در اثر عوارض مصرف دارو، پدیده‌ای کاملاً قابل‌کنترل است. واضح است که بهترین راه درمان ریزش مو ناشی از دارو آن است که مصرف دارویی را که باعث ایجاد عارضه شده، متوقف کنید که این امر حتماً باید با نظر پزشک انجام شود. بعضی مواقع شاید امکان قطع یک داروی خاص وجود نداشته باشد و در این شرایط دکتر ریزش مو، داروهای درمانیِ معادل و جایگزین را بررسی و بهترین آن‌ها را برای بیمار تجویز می‌کند. به‌این‌ترتیب، بدون آنکه اختلالی در سازوکار بدن ایجاد شود، ریزش مو کُند یا متوقف خواهد شد.

ضمناً گاهی ممکن است پس از حذف یا تغییر یک دارو، لازم باشد برای توقف ریزش مو تا شش ماه هم صبر کنید. بنابراین بی‌آنکه آشفته شوید، به پزشکتان اعتماد کرده و بدانید این پدیده‌ای کاملاً نرمال است.

اگر ریزش مو در اثر عوارض مصرف دارویی باشد که به‌طور موقت مصرف می‌کنید، آنگاه پس از قطع دارو، رشد موهایتان به‌طور خودبه‌خود به حالت طبیعی بازمی‌گردد. اما اگر مجبور باشید دارویی را برای مدت طولانی یا برای همیشه مصرف کنید، آنگاه برای کنترل ریزش مو یا درمان آن به مشاوره تخصصی پزشک پوست و مو  نیاز دارید. هرچند منطق ایجاب می‌کند که تشخیص ریزش مو و بررسی دلایل احتمالی آن را همیشه به یک پزشک متخصص بسپارید و هرگز روی گمانه‌زنی‌ها حسابی باز نکنید.