چگونه انقراض دایناسورها راه را برای گسترش این میوه و گونه‌های مرتبط آن در سراسر جهان هموار کرد.
قدیمی‌ترین فسیل انگور که دانشمندان در یک بررسی جدید کشف کردند، نشان می‌دهد چگونه انقراض دایناسورها راه را برای گسترش این میوه و گونه‌های مرتبط آن در سراسر جهان هموار کرد.
به گزارش اول فارس ، این پژوهش که در مجله نیچر پلنتس (Nature Plants) منتشر شد، دانه‌های فسیل‌شده انگور از ۶۰ تا ۱۹ میلیون سال پیش را در کلمبیا، پاناما و پرو پیدا کرد.
پژوهشگران موزه فیلد شیکاگو می‌گویند یکی از این دانه‌ها نخستین نمونه شناخته‌شده از یک گونه خانواده انگور در نیمکره غربی است.
فابیانی هررا، یکی از مسئولان این موزه، در اظهاراتی گفت: «این کشف مهم است، زیرا نشان می‌دهد گسترش انگورها در سراسر جهان واقعا پس از انقراض دایناسورها شروع شد.»
یافته‌ها نشان می‌دهند که رخداد انقراضی که دایناسورها را از بین برد، نه‌تنها بر حیوانات سیاره تاثیر گذاشت، بلکه به‌طور گسترده‌ای بر گیاهان هم اثر داشت.
دکتر هررا گفت: «ما همیشه به حیوانات، دایناسورها، فکر می‌کنیم، زیرا آنها بزرگ‌ترین چیزهایی بودند که تحت تاثیر قرار گرفتند، اما رویداد انقراض بر گیاهان نیز تاثیر بزرگی داشت. جنگل به نوعی خود را دوباره تنظیم کرد که این ترکیب گیاهان را تغییر داد.»
شناخت گیاهان منقرض‌شده ممکن است دشوار باشد، زیرا باقی ماندن بافت‌‌های نرم مانند میوه‌ها به شکل فسیل نادر است، اما دانه‌ها ممکن است فسیل شوند و رازهایی را از گونه‌های باستانی فاش کنند.
پژوهشگران محل دقیق قدیمی‌ترین فسیل دانه انگور شناخته‌شده را در هند و حدود ۶۶ میلیون سال پیش تعیین کردند، زمانی که یک سیارک عظیم به زمین برخورد کرد و انقراضی بزرگ را به وجود آورد که مسیر حیات روی سیاره را تغییر داد.
آنها به این [فرضیه] مظنون‌اند که از بین رفتن دایناسورها احتمالا به تغییر جنگل‌ها کمک کرده است.
دانشمندان می‌گویند از آنجا که تعداد زیادی از دایناسورها غول‌پیکر بودند، آنها احتمالا درختان را می‌شکستند و جنگل‌ها را صاف‌تر و هموارتر از امروز نگه می‌داشتند.
اما این بررسی دریافت پس از اینکه این دایناسورهای بزرگ از بین رفتند، برخی جنگل‌های گرمسیری مانند آن‌هایی که در آمریکای جنوبی قرار دارند، متراکم‌تر شدند.
این سبب شد جنگل‌ها لایه‌هایی از درختان با یک زیراُشکوب و یک پوشش چتری از سایه درختان متراکم تشکیل دهند.
[توضیح: زیراُشکوب یا زیررُست به پوشش گیاهی در جنگل از جمله درختان و درختچه‌هایی گفته می‌شود که میان تاج جنگل و کف جنگل رشد می‌کنند]
دکتر هررا گفت: «ما در سابقه فسیلی در این زمان، گیاهان بیشتری را شاهدیم که از تاک‌ها برای بالا رفتن از درختان استفاده می‌کنند، مانند انگورها.»
رویداد انقراض دایناسورها همچنین به تنوع پرندگان و پستانداران منجر شد که می‌توانستند به پراکندگی دانه‌های انگور کمک کنند.
یافته‌های اخیر به کمک کشف یک فسیل انگور در جریان کار میدانی دکتر هررا در آند کلمبیا در سال ۲۰۲۲ امکان‌پذیر شد.
بیشتر بخوانید:
افرادی که مسافرت رفتن با آنها اشتباه بزرگی است!
او گفت: «این فسیل در یک سنگ ۶۰ میلیون ساله بود که نه‌تنها نخستین فسیل انگور آمریکای جنوبی است، بلکه از جمله قدیمی‌ترین فسیل‌های انگور جهان نیز به شمار می‌رود.»
پژوهشگران در همان ابتدا توانستند آن را بر اساس شکل، اندازه و ویژگی‌های مورفولوژیکی دیگر شناسایی کنند.
سپس سی‌تی‌اسکن‌های پرتو ایکس ساختار داخلی آن را مشخص و به تایید ماهیت آن کمک کرد.
دکتر هررا گفت: «سابقه فسیلی به ما می‌گوید که انگورها یک راسته بسیار مقاوم‌اند. آنها گروهی به شمار می‌روند که در منطقه آمریکای مرکزی و جنوبی انقراض‌های بسیاری را پشت سر گذاشته‌اند، اما در عین حال توانسته‌اند در بخش‌های دیگر جهان سازگار شوند و به بقا ادامه دهند.»منبع:independent
نظرات