این مجموعه شامل چندین قطعه سفال، مهر و لوح گلی به خط میخی بوده که تکامل یکی از اولین تمدن‌های بشری را نشان می‌دهد.
خط میخی یکی از کهن‌ترین شیوه‌های نگارش شناخته‌شده بوده و بیش از ۳ هزار سال مورد استفاده قرار گرفته است.
کارشناسان معتقدند که دلیل اصلی ناپدید شدن خط میخی، عدم وجود الفبا در آن بوده است. این خط به جای حروف الفبا، از سیستمی مبتنی بر هجا استفاده می‌کرد که برای نوشتن نیازمند دانستن نمادهای زیادی بود.
محوطه حفاری باستان‌شناسان به دو بخش «الف» و «ب» تقسیم شده است.
بخش «الف» با مساحت تقریبی ۶ هزار متر مربع، دارای دو لایه باستانی است.
طبق گزارش اداره کل میراث و آثار باستانی عراق در فیس‌بوک، «لایه نخست مربوط به دوره ساسانی بوده که به دلیل حفاری و عوامل طبیعی از بین رفته است».
امپراتوری ساسانی که از قرن سوم تا هفتم میلادی بر ایران حکمرانی می‌کرد، بخش‌هایی از عراق، ایران، ارمنستان، مصر و بخش‌هایی از سوریه را شامل می‌شد.
لایه دوم که به گفته این سازمان کمتر تحت تأثیر فرسایش و دخالت انسانی قرار گرفته، برخی از سالم‌ترین بخش‌های این سایت را به خود اختصاص داده است.
بخش «ب» که مساحتی در حدود ۹ هزار متر مربع دارد، اطلاعاتی در مورد زندگی شهری دوره بابل قدیم (حدود سال‌های ۱۸۹۴ تا ۱۵۹۵ پیش از میلاد) به ما می‌دهد.
در جریان این حفاری که به سرپرستی باستان‌شناس قحطان عباس حسن عبود انجام شد، دو واحد مسکونی نیز کشف شدند.
واژه فارسی ایران به فارسی میانه «Ērān»، از فارسی باستان «-ariya» که برابر واژه اوستایی «-airiia» است بازمی‌گردد. این واژه را همهٔ اقوام «آریایی» در ایران و هند باستان برای نامیدن خود به کار می‌بردند.
همچنین، در این حفاری ۴۷۸ شیء دیگر از جمله کوزه‌های سفالی، متونی به خط میخی و مهرهای استوانه‌ای کشف شده است.
این متون که روی لوح‌های گلی حک شده‌اند، اغلب به عنوان اسناد حقوقی مورد استفاده قرار می‌گرفتند.
مهرهای استوانه‌ای نیز برای ایجاد نقش روی گل استفاده می‌شدند و به عنوان نوعی امضا یا علامت تجاری کاربرد داشتند.
به گفته اداره کل آثار باستانی عراق، «عملیات حفاری علمی طبق برنامه زمانی مشخص همچنان ادامه دارد».
ایرانشهر به پهلوی کتیبه‌ای: 𐭠𐭩𐭫𐭠𐭭𐭱𐭲𐭥𐭩، لاتین‌نویسی: Ērānšahr برآمده از واژهٔ پارسیگ ایران (به پهلوی کتیبه‌ای: 𐭠𐭩𐭫𐭠𐭭، لاتین‌نویسی: Ērān) نام رسمی شاهنشاهی ایران در روزگار دودمان ساسانی بود.
در مفهوم، در دوران شاهنشاهی ساسانی، این واژه معنای فراقومی در سرزمین ایرانیان را به خود گرفته است. مفهوم ایرانشهر در دوران ساسانیان به واحدی جغرافیایی-فرهنگی تبدیل شد؛ بر اساس نوشتارها و سنگ‌نوشته‌های باقی‌مانده، در این سرزمین، با مرزهای مشخص، افراد مختلف از ادیان مختلف، فراتر از باورهای مذهبی و قومی، خود را شهروند «ایرانشهر» دانسته‌اند.
نظرات