به گزارش اول فارس ، کرامت عزیززاده، دوچرخه‌سوار جهانگرد و فعال محیط زیستی که به سفیر سبز ایران شهرت یافته است، با حضور در شیراز و کاشت نهال در محوطه سازمان جهاد کشاورزی استان فارس، بار دیگر بر اهمیت حفظ محیط زیست و توسعه فضای سبز تأکید کرد.
او با این اقدام نمادین، ضمن انتشار پیام صلح و دوستی با طبیعت، خواستار توجه به مسائل زیست محیطی در فعالیت های کشاورزی شد.
عزیززاده از مسئولین خواست با کاشت نهال در مناسبت های مختلف ملی و مذهبی در اجرای طرح کاشت یک میلیارد نهال مشارکت کنند و باعث فرهنگ سازی در این زمینه شوند.
این فعال محیط زیستی که شغل اصلی‌اش رستوران‌داری است با هزینه شخصی خود و با عشق و علاقه‌ای وصف‌ناپذیر به طبیعت، زندگی خود را وقف حفاظت از محیط زیست کرده است.
او با سفرهای طولانی و کاشت هزاران نهال در مناطق مختلف شهری و روستایی در سراسر جهان نشان داده است که هر فرد می‌تواند با اقدامات کوچک، تأثیر بزرگی بر محیط زیست داشته باشد.
عزیززاده اهل شهر آستارا در استان گیلان و ۵۵ ساله است و سفرهای خود را از حدود ۲۳ سال پیش آغاز کرده است.
او در این مدت با دوچرخه سواری به بیش از ۷۲ کشور جهان و شهرهای مختلف ایران سفر کرده و کاشت بیش از ۴۹ هزار نهال در مسیر سفرهایش، نشان از تعهد عمیق او به حفاظت از طبیعت دارد.
سفرهای طولانی و پرماجرای کرامت عزیززاده، فراتر از یک ماجراجویی شخصی بوده است، او با هر رکاب، گامی در جهت ترویج فرهنگ دوچرخه‌سواری به عنوان یک شیوه زندگی سالم و سازگار با محیط زیست برداشته است.
سفیر سبز ایران در تمامی این سفرها، با کاشت نهال با شعار “برای گوش دادن به صدای پرنده، قفس نخرید، درخت بکارید” به دنبال ترویج فرهنگ دوست داشتن طبیعت و ایجاد آگاهی در مورد اهمیت درختکاری است.
او با کاشت هر نهال، نه تنها به زیبایی طبیعت می‌افزاید، بلکه برای آیندگان نیز میراثی سبز به جا می‌گذارد.
وی با این اقدامات، الگویی برای کودکان و بزرگسالان و تمام دوستداران محیط زیست است و نشان می‌دهد که با همت و تلاش همه افراد، می‌توانیم آینده‌ای سبزتر و پایدارتر برای نسل‌های آینده رقم بزنیم.
کرامت عزیززاده تنها یک دوچرخه‌سوار نیست؛ داستان زندگی او نشان می‌دهد که با اراده و پشتکار می‌توان به تمام رویاهای خود دست یافت و در عین حال به جامعه و محیط زیست خود خدمت کرد.
در کشور‌های دیگر، بیشتر استقبال می‌شود
یک آلبوم پربرگ‌وبار همراهش است که تصویر سفرهایش را در آن قاب گرفته است. کافی است که آن را ورق بزنی تا همراه با آن از خاطراتش برایت بگوید که هرکدام را کجا و با حضور چه کسانی ثبت کرده است. سوئد، سوئیس، ایتالیا، اسپانیا، فرانسه، آلمان، اتریش، هلند، نروژ، فنلاند، صربستان، هند، تایلند، مالزی، فیلیپین، اندونزی، آذربایجان، روسیه و ارمنستان را با دوچرخه رکاب زده است. اگر کرونا مانع از سفرهایش نمی‌شد، شمار کشور‌هایی که در آن رکاب زده است، از ۷۲ کشور فراتر می‌رفت.
عزیززاده مصاحبه‌های بی‌شماری نیز در رسانه‌های مختلف داشته است که روزنامه‌هایش را همراه با خود دارد. جست‌وجوی اسم این دوچرخه‌سوار جهانگرد در فضای مجازی نیز ما را به گزارش‌های متعدد از او وصل می‌کند.
۲۳ سال فعالیت مستمر که به گفته خودش هرسال شش ماه از آن را در سفر و با دوچرخه گذرانده به همین راحتی در قالب کلمات جمع نمی‌شود.
آلبوم عکسش که تصویر بسیاری از مقامات رسمی کشور‌ها از سفیر سوئیس تا نماینده سازمان ملل در آن به چشم می‌خورد، برای او راهگشا بوده است تا به آسانی مُهر ورود به کشور‌های مختلف برایش صادر شود. خاطرات سفرش در کشور‌های دیگر، استقبال و مساعدت و تصویر سفرش در ایران، بیشتر نامه‌نگاری، عبور از پیخ‌وخم اداری و ناهماهنگی بوده است. می‌گوید: «من روزی هشت‌ساعت و ۲۰۰ کیلومتر رکاب می‌زنم و خسته نمی‌شوم، ولی برای گرفتن یک نامه، انرژی مرا می‌گیرند.»
خانه‌ام را فروختم تا پیام‌آور صلح باشم
او هر سفر را با یک شعار خاص شروع می‌کند. دغدغه محیط زیست و نبود فرهنگ برای حفاظت از آن، او را وادار کرده است که پا در مسیری بگذارد که انگار برایش تمام‌شدنی نیست. آرزو دارد یک روز جای سبزه عید درخت کاشته شود. «اروپایی‌ها به محیط زیست خیلی اهمیت می‌دهند.» هر خاطره‌ای که بیان می‌کند، یک بار این جمله را تکرار می‌کند. هر روایتی که از سفرش می‌گوید با کاشت نهال به پایان می‌رسد. هرجا که قدم گذاشته است، از خودش درخت و سبزی به جا گذاشته است.
علاقه‌اش به درخت زیتون که نماد صلح است و درخت‌های مثمر بیش از دیگر نهال‌هاست. تلاشش برای برقرار کردن آشتی میان دو برادر، یکی در تایلند و دیگری در تهران، به‌خوبی نشان‌دهنده انگیزه او برای ایجاد صلح و دوستی است. حالا این دو برادر، دوستان خوب او شده‌اند و خاطره‌ای فراموش‌نشدنی برایش به جا گذاشته‌اند. کرامت عزیززاده تاکنون ۴۹ هزار نهال در سراسر جهان کاشته که بیش از نیمی از این نهال‌ها را با هزینه شخصی تهیه کرده است. مخارج سفرهایش را نیز خودش تأمین می‌کند.
در مقطعی از زمان مجبور می‌شود که خانه‌اش را بفروشد تا نشان بدهد ادامه این راه و پیگیری این هدف برایش بیش از یک کار گردشگری و جهانگردی اهمیت دارد. همراهی خانواده نیز او را در این مسیر استوار کرده است. او سرنوشت خودش را با دوچرخه گره زده است. می‌گوید: «تا توان و قدرت دارم، این هدف را دنبال می‌کنم.»
