رسومی که هرچند اهالی این روزها از عهده خرج و مخارجش برنمی‌آیند، اما برگزارنکردنش مایه سرافکندگی و شرمساری خانواده متوفی میشود.
۴۰ نفر از بزرگان روستای قراکند در اسدآباد همدان پیمان نامه‌ای امضا کرده‌اند تا با رسوم کمرشکن مجالس ترحیم خداحافظی کنند؛ رسومی که هرچند اهالی این روزها از عهده خرج و مخارجش برنمی‌آیند، اما برگزارنکردنش مایه سرافکندگی و شرمساری خانواده متوفی میشود.
این رسوم تا جایی در بین اهالی ریشه دوانده که فروش خانه روستایی برای برپایی مراسم ترحیم آبرومند هم دیده میشود. «محمد شیری» فعال فرهنگی اهل روستای قراکند که برای تهیه این پیماننامه ۲ سال تلاش کرده، معتقد است با حضور بزرگان روستا برای کنار گذاشتن این رسوم دست و پا گیر، فرهنگ‌سازی نیز آغاز میشود.
در زبان فارسی ایرانیان به هر زیارت و عیادت و پرسه رفتگان و مردگان ” پُرسه” گفته میشود
فروش خانه برای مراسم تدفین
جرقه تهیه پیمان نامه حذف مخارج اضافی در مجالس ترحیم زمانی در ذهن «محمد شیری» فعال فرهنگی روستای قراکند زده‌شد که خبر فروش خانه برای تامین هزینه ناهار و شام مهمانان مجلس ترحیم را شنید.
او می‌گوید: «یک خانواده در روستای ما برای به‌جا آوردن رسم ناهار و شام روز خاکسپاری، سوم و هفتم متوفی خانه‌شان را فروختند؛ یعنی آواره و بی‌سرپناه شدن خانواده متوفی به قیمت برپایی یک مجلس آبرومند! خانواده دیگری را می‌شناسم که هنوز پس از یک سال نتوانسته‌اند پولی را که برای این مراسم قرض گرفتند پرداخت کنند. خانواده دیگری فقط ۲ راس گاو به‌عنوان سرمایه داشت و مجبور شد برای شام و ناهار مراسم ختم یکی از گاوها را ذبح کند؛ یعنی سرمایه‌اش را پای این مراسم گذاشت.»
ایرانیان باستان بر این باور بودند با مرگ انسان زندگی پایان نمی یابد بلکه آغاز زندگی برای روان درگذشته به حساب می‌‌آید به همین دلیل شیون ، سوگ و عزاداری عملی ناپسند به شمار می آید.
سوگواری و برگزاری آیین‌های عزا همواره وجود داشته و با اعتقادات و باورهای دینی و فرهنگ مردم گره خورده است؛ برخی از رسوم اما در طول زمان شاخ و برگ زیادی به خود گرفته که ریشه اعتقادی هم ندارد. شیری ادامه می‌دهد: «از زمانی که با همکاری دوستانم در فضای مجازی در شهرهای دیگر برای تهیه این پیماننامه تلاش کردم، ۲ سال می‌گذرد. هدف این است که در روستا هیچ خانواده‌ای برای کنار گذاشتن این رسوم شرمنده نباشد و فقط غم از دست دادن عزیزش را داشته باشد نه رنج تهیه پول برای مراسم.»
او در توضیح بیشتر می‌گوید که کنار گذاشتن رسوم ترحیم در روستا یعنی خانواده برای عزیز از دست رفته احترام قائل نبوده و این موضوع برای بازماندگان بسیار خجالت‌آور است و ادامه می‌دهد: «حالا پس از امضای پیمان نامه و توافق همه روستاییان، خجالت‌زدگی هم کنار گذاشته میشود.»
خیر ماندگار
قراکندی‌ها حالا توافق کرده‌اند که به جای برپایی مراسم شام و ناهار به‌عنوان خیرات، کارهای دیگری را که منشا برکات در روستا میشود، جایگزین کنند. محمد شیری در این باره می‌گوید: «چندی پیش اهالی مشارکت کردند و مسجد روستا بازسازی شد. حالا می‌توانیم بازسازی مدرسه روستا، ساخت آب‌بند و پرورش ماهی را به‌عنوان خیراتی که ثواب همیشگی دارد، اجرا کنیم.»
او از احیای رسم پرسانه به‌عنوان یکی از موارد این توافق‌نامه هم خبر می‌دهد. در رسم پرسانه که بین اقوام لر رواج دارد، پس‌از خاکسپاری تا ۳ شبانه‌روز بازماندگان متوفی، مهمان اقوام و همسایگان هستند و در طول این مدت دوستان و آشنایان هدایایی از قبیل گوسفند، برنج، روغن، قند، چای یا پول نقد به نام پرسونه یا پرسانه به خانه متوفی می‌فرستند.
این رسم به اسم یاس‌تاما در بین اقوام ترک نیز رواج دارد که به شکل کمک مالی داوطلبانه خویشاوندان و دوستان خانواده عزادار برای مراسم خاکسپاری است.
رسم خاک سپاری ایرانیان از گذشته چنین بوده که پیکر مرده‌ها را در هنگام تاریکی شب به خاک نمی‌‌سپارند و منتظر می‌‌مانند تا سپیده دم روز آغاز شود،با مراسمی به دور از سوگواری با لباس و کلاه و روسری سفید جسد مرده را به آرامگاه میبرند
بازخورد یک کار فرهنگی
فیلم پیماننامه قراکندی‌ها که چند روزی است در صفحه اینستاگرام روستا هم پر بازدید شده، ۱۴ هزار لایک، ۲ هزار کامنت و ۲۵ هزار ارسال گرفته و بیش از ۵۰۰ هزار بار دیده شده‌است. محمد شیری می‌گوید: «پس از این پست، تعداد فالوئرهای صفحه از ۱۴۰۰ نفر به ۲۱۰۰ نفر رسید.»
این‌طور که پیداست کار خداپسندانه اهالی قراکند مورد توجه قرار گرفته و الگوی بسیاری دیگر از شهر و روستاها خواهد شد. روستای کوهستانی و ییلاقی قراکند ۲۰ خانوار و بیش از ۱۰۰ نفر جمعیت دارد. حرفه اصلی اهالی کشاورزی و دامداری است. این روستا دو تپه باستانی به قدمت عهد اشکانی دارد و یک چشمه که حتی در زمان کم‌آبی شدید نیز خشک نشده‌است.
پیماننامه قراکندی‌ها
پیمان نامه قراکندی‌ها شامل این موارد میشود: «پس از شهادت جعفر بن ابیطالب (جعفر طیار) پیامبر(ص) دستور داد به خانه جعفر غذا بفرستند تا خانواده‌اش جز مصیبت از دست دادن جعفر، دغدغه دیگری نداشته باشند. براساس سنت پیامبر، اگر حتی صاحبان عزا دیگران را برای غذا خوردن در خانه متوفی دعوت کنند شایسته نیست بروند زیرا غذا خوردن نزد اهل مصیبت و در منزلشان از اعمال مردم قبل از ظهور اسلام و دوره جاهلیت اعراب بوده است.» قراکندی‌ها در راستای سیره پیامبر، کاهش آلام خانوده متوفی، جلوگیری از اسراف و تحمیل هزینه‌های اضافی به خانواده متوفی در موراد زیر توافق کردند:
حذف مراسم سوم، هفتم، ۴ جمعه، چهلم، نوعید و سالگرد
حذف تاج گل، بنر، پلاکارد و سایر موارد مشابه
حذف اطعام عمومی
برقراری رسم کهن پرسانه از سوی آشنایان و بستگان درجه یک
حذف میوه و پذیرایی فقط با چای، خرما و حلو
کنار گذاشتن عادات سنتی و پر هزینه هم در مراسم عزا و هم در عروسی ها ، سخت اما شدنی است . کار زیبایی بود انشاالله برای بقیه کشور هم الگو شود