هزینه حمایت از یک محکوم اعدامی از جیب حکومت پرداخت می‌شود

عباس عبدی در یادداشتی در روزنامه اعتماد، ضمن انتقاد از رویکرد سیاسی بابک زنجانی، پرسش‌هایی درباره بازگشت او به عرصه عمومی مطرح کرده و از دستگاه قضایی می‌خواهد به جای تمرکز بر افراد، به اصلاح شرایط فسادزا بپردازد.

به گزارش اول فارس، عباس عبدی در یادداشتی با عنوان «مورد بابک زنجانی جهت اطلاع دادسرا» در روزنامه اعتماد نوشت:

به نظر من مسئله فساد فراتر از افراد فاسد است. بسیاری از افراد فاسد نیز قربانی شرایط فسادزا می‌شوند و من قصد تکرار دلایل و جزئیات این رویکرد را ندارم. بنابراین، نسبت به محکومین حساسیت زیادی ندارم و مسئله اصلی را اصلاح موقعیت‌های فسادزا می‌دانم. از سوی دیگر، وضعیت کشور به گونه‌ای است که هر مقدار سرمایه که به کشور وارد یا در اقتصاد به کار گرفته شود، ارزشمند است و باید از آن دفاع کرد. به همین خاطر، چند ماه پیش با یکی از دوستان روزنامه‌نگار که مرتب علیه آقای بابک زنجانی می‌نوشت، صحبت کردم و گفتم فکر نمی‌کنی شاید منابعی دارد که می‌تواند به مشکلات کمک کند؟ سپس، نهاد حامی بابک زنجانی او را دوستانه دعوت به گفتگو کرده و همین مسئله را برایش شرح داده بودند. بنابراین، انتظار می‌رفت که فارغ از هر مسئله‌ای که در گذشته بوده، سختگیری زیادی نشود و گره از مشکلات بی‌پایان اقتصادی گشوده شود. اما به نظر می‌رسد که این در همچنان بر همان پاشنه گذشته می‌چرخد و رویکرد او بیش از آنکه معطوف به اقتصاد باشد، دنبال نمایش قدرت و بازی سیاسی است.

آنان که وی را به عرصه عمومی بازگرداندند، ظاهراً نتوانسته‌اند آموزش‌های لازم را به او بدهند که چگونه حرف بزند و چه رفتاری داشته باشد. بسیاری از سرمایه‌داران ایرانی که با خلاقیت و تولید، سرمایه‌دار شده‌اند، از نمایش خود پرهیز می‌کنند، زیرا وضعیت ایران به گونه‌ای است که چنین افرادی آسیب‌پذیر می‌شوند، چه رسد به او که از زیر حکم اعدام به این جایگاه بازگشته است. چگونه و با چه پشتوانه‌ای رئیس بانک مرکزی کشور را تهدید و تخطئه می‌کند؟ اگرچه اخبار حاکی از آن است که ادعا دارند حدود ده‌ها میلیارد دلار رمزارز دارد، پول‌هایی که در ماجرای دولت احمدی‌نژاد به جیب زده بود برای حفظ و نگهداری، تبدیل به بیت‌کوین شد که امروز قیمت آن صدها برابر آن زمان شده است. اما مشکل اینجاست که ظاهراً بانک مرکزی یا طلبکاران قادر به نقد کردن کامل مطالبات خود نیستند که البته امثال بنده از جزئیات آن بی‌اطلاع هستیم و البته مسئله اصلی این یادداشت چیز دیگری است.

چرا یک فرد از زیر حکم اعدام بیرون می‌آید و در مدت کوتاهی به جایی می‌رسد که در چنین جایگاه اجتماعی خود را نشان می‌دهد؟ آیا این وضعیت برای سایر محکومان قضایی هم وجود دارد؟ چرا روزنامه‌ها از درج خبر قیمت ارز در بازار منع می‌شوند، ولی یک نفر با چنین سوابقی می‌آید و پیش‌بینی قیمت ارز در ۱۵۰ هزار تومان را می‌کند؟ ظاهراً پیمودن مرز میان اعدام تا مصونیت حقوقی و کیفری در ایران چندان دشوار نیست. آیا دادستانی محترم تهران با همه این‌گونه برخورد می‌کند؟ تندروهای موجود که پرونده‌های ۵۰ سال پیش افراد را با اضافات رو می‌کنند، آیا از دیدن پرونده وی عاجز هستند؟

اکنون این‌ها را هم در نظر نمی‌گیرم و به یک پرسش مهم دیگر می‌پردازم. اگر قرار باشد تا این حد و برای مبلغی پول که نمی‌دانیم چقدر است، کوتاه آمد، پس چرا این کوتاه آمدن را در جاهای دیگر انجام نباید داد؟ چرا باید دربست به حمایت از او پرداخت و حتی نویسندگان را توجیه کرد که چقدر او می‌تواند خدمت کند، در‌حالی که ده‌ها برابر این ارقام را می‌توان از طریق احترام به سرمایه‌داران داخلی و بهبود روابط خارجی به دست آورد، بدون اینکه با چنین تبعات بد سیاسی مواجه شوید. اینکه یک نفر حکم اعدام داشته است، حتماً جرم او خیلی سنگین بوده، مگر اینکه حکومت و دستگاه قضایی آن حکم را نادرست بدانند، ولی اگر همچنان بر اعتبار آن حکم اصرار دارند و اینکه بیش از ۱۰ سال هم زیر حکم اعدام بوده و همچنان مقاومت می‌کرده است، نشان می‌دهد که این اندازه هزینه سیاسی برای او از جیب حکومت چندان عاقلانه و درست نیست.

اگر اندکی از جایگاهی را که برای امثال او قائل شده‌اند، برای سرمایه‌داران و کارآفرینان درستکار قائل شویم، بدون این عوارض، ایران را به بهترین جایگاهی که شایسته آن است، می‌رسانند. اگر فقط اندکی از این تساهل با مردم شود؛ در حجاب، در فیلترینگ، در تورم، در حقوق ملت، برایتان از جان مایه خواهند گذاشت و نه تنها طلبکار نمی‌شوند و شاخ و شانه نمی‌کشند، بلکه طرفدار دو آتشه شما خواهند شد. حیف که اغلب سیاست‌های جاری با یکدیگر شبیه است و استثنا ندارد.