باستان‌شناسان کشتی نوح را در کوه‌های آرارات پیدا کردند؟

کشتی نوح، نمادی شناخته‌شده در ادیان ابراهیمی و حکایت‌گر داستان پرفراز و نشیبی از اراده الهی و بقای زندگی است. بر اساس روایت‌های کتب مقدس، نوح به فرمان یهوه، این کشتی را ساخت تا خود و خانواده‌اش را به همراه نمونه‌ای از هر حیوان، از طوفان عظیمی که قرار بود زمین را فراگیرد، نجات دهد. این داستان که در بخش‌های ۶ تا ۹ کتاب پیدایش تورات و همچنین در سوره‌های ۱۱ و ۷۱ قرآن کریم با عنوان “سفینه نوح” یا “الفُلک” ذکر شده، ریشه‌های خود را در تمدن‌های باستانی میانرودان می‌یابد. در واقع، افسانه‌های مشابه طوفان جهانی که به نابودی همه موجودات می‌انجامید، از دوره امپراتوری بابل قدیم (۲۰۰۰–۱۶۰۰ پیش از میلاد) وجود داشته و نسخه “اوت‌ناپیشتیم” در حماسه گیلگمش، یکی از منابع اصلی نزدیک به داستان کتاب مقدس محسوب می‌شود.

تلاش‌های بی‌نتیجه برای یافتن کشتی و شکاف‌های علمی

باور به وجود فیزیکی کشتی نوح، از دیرباز در میان نویسندگان اولیه مسیحی و یهودی، از جمله فلاویوس ژوزفوس، رواج داشته است. جستجوها برای یافتن این کشتی نیز از زمان یوسبیوس (حدود ۲۷۵–۳۳۹ میلادی) آغاز شده و تا امروز توسط برخی باورمندان ادامه دارد. با این حال، علی‌رغم این تلاش‌ها، هیچ شواهد علمی معتبری مبنی بر وجود کشتی نوح یا وقوع طوفانی جهانی، کشف نشده است. توصیفات ارائه‌شده در کتب مقدس پیرامون ابعاد این کشتی و ماهیت طوفان، با چالش‌های فیزیکی و ناسازگاری‌های زمانی روبه‌رو است که امکان‌پذیری فیزیکی و علمی آن را زیر سؤال می‌برد.

فرضیه‌های علمی جایگزین: سیلاب‌های محلی به جای طوفان جهانی

برخی از پژوهشگران، با در نظر گرفتن ناهماهنگی‌های علمی در روایت طوفان جهانی، معتقدند که ممکن است یک رویداد واقعی اما محلی از سیل در خاورمیانه، الهام‌بخش روایت‌های شفاهی و نوشته‌های بعدی شده باشد. فرضیه‌هایی نظیر سیلاب‌های عظیم در خلیج فارس یا حادثه طوفانی در دریای سیاه در حدود ۷۵۰۰ سال پیش، به عنوان احتمالات جایگزین برای وقوع یک “طوفان بزرگ” مطرح شده‌اند. این دیدگاه، تلاش می‌کند تا با تلفیق شواهد باستان‌شناسی و زمین‌شناسی، ریشه‌های احتمالی روایت کشتی نوح را در رویدادهای طبیعی منطقه جستجو کند، بدون آنکه بر وجود فیزیکی کشتی یا طوفان جهانی اصرار ورزد.