بدنه حامی جریان اصلاحات به دلایل متعددی از جمله ضعف عملکردی منتخبان در مجلس و دولت و شورای شهر، نارضایتی از عملکردهای کلان و روندهای حاکم بر کشور و نیز عدم امیدواری به نتیجه بخشی رای و نظرشان در تدبیر امور کشور و حوادث و اتفاقات ناخوشایند اخیر با گارد منفی به فرآیند انتخابات پیش روی مجلس نگریسته و خبری از شور و نشاط پشین در نام نویسی و ثبت نام نامزدهای اردوگاه اصلاحات نبود اما معدود چهره های شاخصی هم که عزم حضور کردند، در همان اولین گام ابتدایی و توسط هیئت های اجرایی رد صلاحیت شدند!
خبر رسمی از تایید صلاحیت نامزدهای انتخابات مجلس البته دهان پر کن و جالب توجه است، ۹۵ درصد نامزدهای نام نویسی کرده تایید صلاحیت شده اند. آماری بالا و قابل توجه در همین زمینه، شکراله حسن بیگی رئیس ستاد انتخابات استان تهران گفته است: پنج درصد رد صلاحیت شدند که بخش عمده‌ای از آنان نیز به سبب نقص پرونده‌های تکمیلی و بخش محدودی تحت تاثیر استعلام از مراکز چهارگانه یعنی وزارت اطلاعات، نیروی انتظامی، دادگستری و ثبت احوال بوده است.
اما نکته جالب آنست که دقیقا معدود چهره های شاخص اصلاح طلب که نام نویسی کرده بودند شامل بر این «بخش محدودی» می شوند که توسط حسن بیگی مورد اشاره قرار گرفته اند و با زحمت بی شائبه هیئت های اجرایی وزارت کشور دولت اعتدالی رد صلاحیت شده اند!
وفق یک قانون نانوشته و متداول در تمامی انتخابات ها، هیئت های اجرایی وزارت کشور فارغ از جهت گیری سیاسی دولت های متبوع همواره آمار بسیار اندکی در رد صلاحیت نامزدهای شناخته شده و سیاسی داشته و این امر خطیر و نظارت بلیغ بر عهده شورای محترم نگهبان گذاشته می شد اما این بار اصلاح طلبانی که با همه فشارها و حواشی فراوان آمدند تا چراغ کنش انتخاباتی را روشن کنند هم به فوت وزارت کشور شمع شان خاموش شد!
یکی از اتفاقات جالب در این میان آنست که چهره هایی چون شکوری راد دبیر کل حزب اتحاد یا آذر منصوری از اعضای شورای مرکزی این حزب که توسط وزارت کشور استعلام آنان تایید شده و توانسته اند این مناصب را عهده دار شوند، اکنون توسط هیئت اجرایی همان وزارت کشور رد صلاحیت شده اند که از طنزهای کنش سیاسی در کشور ما می تواند باشد.
از دیگر سو اخباری هم پیرامون رد صلاحیت معدود نمایندگان شاخص و منتقد مجلس دهم نیز شنیده می شود و به عنوان مثال بهرام پارسایی نماینده شیراز نیز نامش در میان رد صلاحیت شدگان آنست.
این برخورد نا روامندانه و انسدادی آنهم در فضای این روزهای صحنه سیاسی که مشارکت انتخاباتی در آن به دلایل متعدد (فارغ از درستی یا نادرستی آن) با پرسشگری فراوان در افکار عمومی روبروست، به واقع چه پیامی را می تواند به حامیان گفتمان اصلاحات و امیدواران به پیش برد پروژه اصلاحات از معبر صندوق رای و مشارکت انتخاباتی متبادر کند؟؟
آیا اصلاح طلبان نباید بپرسند که چرا باید مایی که با همه تنگناها پا به این وادی گذاشته و حرف و کنایه نیز بسیار شنیدیم، اینگونه و در همین گام ابتدایی با کارت قرمز مستقیم از صحنه بازی حذف و هدم شدیم؟
اساسا رقابت انتخاباتی با حذف یک طیف اصیل و شناخته شده سیاسی چگونه معنا و مفهوم دارد و بازی بدون رقیب چه جذابیتی دارد؟
مدافعان مشارکت در انتخابات در اردوگاه اصلاحات اکنون در برابر منتقدانی که به هزار و یک دلیل مایوس و سرخورده شده اند و تا پیش از این اتفاق هم شور و حال ملموس و رغبت چندانی از خود نشان نمی دادند، چه برگ برنده و امیدوار کننده ای برای ترغیب و جذب حداکثری خواهند داشت؟
آنچه که واضح و مبرهن است این نکته است که در فضای فشارهای ممتد و تمام عیار بیرونی و وضعیت نه چندان مطلوب معیشتی و عمومی داخلی مشارکت انتخاباتی یک فاکتور بسیار مهم و کلیدی برای برون رفت معقول و امید بخش است و هر چیزی که در مغایرت با این مهم باشد، از سوی هر کسی و با هر عنوانی با منافع ملی و اقتدار حاکمیتی همخوانی ندارد.
نظرات