سایه سنگین آئین نامه !

دکتر علی مندنی پورحقوق دان ، وکیل دادگستری  و استاد دانشگاه در ستون یادداشت روزِ روزنامه همدلی شنبه ۱۴ اردیبهشت ۹۸ در یادداشتی نوشته است:

” انتشارِ عکس های غیر اخلاقی یا مرتکب شدنِ کار خلاف اخلاق در فضای مجازی و همچنین انتشار تصاویرِ نامناسب در کانال های اطّلاع رسانی شامل برخوردهای انضباطی با دانشجویان می‌شود…”

اشتباه نکنیم، این چند جمله کوتاه نه ازجانبِ منِ شهروندِ یک لا قبا ،که اززبانِ یکی از مسئولان عالی رتبه بالا دستی یعنی آقای جاماسب نوذری مدیر کلّ امورِ دانشجویان داخل کشورِ وزارت علوم و آموزش عالی بیان شده است!

خروجی دور از انتظارِ جلسه ۳۲۵ شورای اسلامی شدن دانشگاه‌ها با عنوان :
“بررسی آیین نامه جدید انضباطی دانشجویان” مرا به یاد این مَثَل معروف انداخت که:
” اومد اَبروش رو برداره، چشم اش را کور کرد ”
بله ،به جای “اصلاح” ، “اِمحاء” کردند !
اصلاح گامی است ، به سمت و سوی بهبود و توسعه گام به گام ،در اصلاحیه بعمل آمده از جانبِ “شورای اسلامی شدن دانشگاهها ” به سوی تنگ تر شدن هر چه بیشتر فضای حرکتِ دانشجو، نه فقط در محیط دانشگاه که در خارج از دانشگاه پیش رفته ایم !
در عجبم، از این همه تنگ نظری و ندیدن واقعیّت های تلخی که بر دانشگاه‌های ما می‌گذرد!
از دو حالت خارج نیست، یا این “اصلاح گران” ، از سرِ آگاهی، هدف دار و حساب شده و با هدف پیشگیری و ایمن سازی محیط دانشگاه چنین عبارت هایی را در این آیین نامه جا داده اند که پوسته و لایه ها اینگونه نشان میدهند و یا آنکه بدون شناخت از دانشگاه و دانشجو و حقوق شهروندی و از همه مهم تر پیامِ حقوقیِ این عبارت ها، و برای “خالی نبودن عریضه “آنها را در این اصلاحیه جا داده اند !

که در هر دو حالت جای تاسّف بسیار دارد!
از خود می پرسیم، چگونه شورایی که پسوندِ” اسلامی شدن دانشگاه‌ها” را یَدَک می کشد، بی‌توّجه به آنچه اسلام در رعایت تّام و تمام حریم خصوصی شهروندان بدان تاکید داشته و دارد، اینگونه حریم خصوصی را نشانه گرفته و به خود اجازه تصویب چنین آیین نامه هایی را میدهد؟
کجای آموزه‌های اعتقادی اینگونه به من و تو و ما اجازه دست اندازی آشکار به حریم خصوصی شهروندان را داده است؟
آیین نامه انضباطی دانشجویان چه چیزی را دنبال می کند، مگر نه این است که این آیین نامه برای تخلّفات دانشجویی در محیط دانشگاه تعریف تصویب و توّسط این هیات و در چاچوب آئین کار مصوّب به تخّلفات دانشجویی رسیدگی واتخاذ تصمیم می نماید؟
آیین نامه مورد نظر چه ربطی به زندگی خصوصی دانشجو در خارج از دانشگاه دارد؟
اگر فرض را بر این بگیریم‌که آیین نامه انضباطی دانشجویان دستورالعمل اداری در جهت اداره هر چه بهتر دانشگاه و نظارت اخلاقی بر اعمال و رفتار دانشجو در دانشگاه است، که آن هم جای بحث و بررسی و امّا و اگر و نقدِ بسیار دارد، به عملکردِ دانشجو در خارج از دانشگاه چه ربطی دارد ؟
بدیهی است، عملکردِ دانشجو در خارج از محیط دانشگاه در صورتی که در قالب یکی از عنوان های مصرّح در قانون ودر زمره ی جرم های شمرده شده در کتابِ قانون قرار گیرد ،قابل تعقیب و رسیدگی و در صورت لزوم مجازات، آن هم به وسیله مقام های صلاحیّت دار قضایی خواهد بود.
پرسش کلیدی این است، مسئولان دانشگاه ،به ویژه “شورای اسلامی شدن دانشگاه ها” با کدام ابزار چگونه و به استناد کدام قانون به خود اجازه می‌دهند، حریم خصوصی زندگی دانشجو را نقض نمایند؟
مگر نه این است، که دانشجو قبل از این که دانشجو باشد، شهروند است و از حقوق و امتیازات قانونی شهروندی برخوردار؟

اینستاگرام ، توییتر شخصی و… دانشجو چه ربطی به دانشگاه دارد؟ اگر خلافی با این ابزارها صورت گیرد، مراجع صالح انتظامی و قضایی در چارچوب قانون وظیفه رسیدگی و تعیین تکلیف خواهند داشت!
چه ،اگر غیر از این باشد، سنگ رویِ سنگ بند نخواهد شد!

در همین ارتباط از زبانِ معاون فرهنگی وزیر علوم‌می شنویم:

” ما بدنبال رشد سیاسی دانشجویان و مخالف سیاست زدگی و برخورد خلافِ قانون در دانشگاه هستیم…” خود به داوری بنشینیم،
کجای این شعار با محدود کردن آزادی های فردی پیش بینی شده، در اصلاحیه آئین نامه انضباطی جدید مصوّبِ “شورای اسلامی شدن دانشگاه ها ” هم خوانی دارد؟
تعبیر و تفسیر آئین نامه مورد بحث از جانبِ معاونت های دانشجویی و فرهنگی وزارتخانه های:
علوم و آموزش عالی و بهداشت و درمان و آموزش پزشکی در باره این “محدودیت ” در حقّ دانشجویان بر مبنای کدام قانون استوار بوده است؟

راستی اعضای محترم” شورای اسلامی شدن دانشگاه ها” در اصلاحیه مورد نظر اندکی تامّل روا داشته اند که:
چرا ،چگونه و با بهره گیری از کدام قانون اختیارات صنفی شان را از دانشگاه به جغرافیایی به وسعت ایران گسترش داده و از همه مهمتر ابزار اجرایی شان در اجرایی کردن این “قانون واره” مَن در آوردی چیست؟
آیا چنین تصمیمی نقض آشکار آزادی بیان و مخالف صریح قانون اساسی ، حقوق شهروندی و حقوق جهانی بشر نیست؟
دانشگاه و دانشجو را آن گونه‌که شایسته و بایسته است، دریابیم. تجربه به ما می گوید:
با تصویب و حتّی اجرایی کردن آئین نامه هایی از این دست به توسعه و پیشرفت کشور کمکی نکرده و رَه بجایی نخواهیم برد !