۱- روحانی گفت من در زمان جنگ تحمیلی هم مسئولیت داشتم ولی مشکلات کنونی کشور با آن زمان قابل مقایسه نیست، زیرا در زمان جنگ ما مشکل مراودات بانکی با جهان نداشتیم و با مشکلی در فروش نفت به دنیا روبه‌رو نبودیم. ولی الان هر دو مشکل دست ‌و پای اقتصاد کشور را بسته است. او گفت ما در شرایط یک جنگ تمام‌عیار هستیم.
۲- در چنین شرایطی بودجه قانونی کشور بر مبنای فروش یک و نیم میلیون بشکه نفت تصویب شده ولی الان فروش نفت با مشکلات اساسی روبه‌رو است. در فروش پتروشیمی و فلزات و حتی مواد غذایی هم مشکل داریم. حواس‌مان باشد که ما حداقل ۳۱۰ هزار میلیارد تومان فقط باید حقوق بدهیم، با چاپ اسکناس که نمی‌شود با مشکلات روبه‌رو شد. همه باید به این واقعیت‌ها توجه کنیم و فقط شعار ندهیم.
۳- مهم اینکه توجه داشتیم که راه‌حل مشکلات چیست و دولت چقدر «اختیار» دارد؟ دولت در سیاست خارجی چقدر اختیار دارد؟ اوباما رئیس جمهوری امریکا ۱۹ بار از من تقاضای ملاقات کرد؟ ولی دولت اختیار پاسخش را نداشت. درباره مؤسسات مالی و اعتباری مشهد که پرداخت ۳۰ ‌هزار میلیارد تومان به دولت تحمیل شد اینکه کار دولت نبود بلکه کار یک قاضی بود.
۴- روحانی گفت شما از مشکلات فرهنگی می‌گویید. مگر سازمان صدا وسیما و انبوه‌ سازمان‌های دیگر فرهنگی اختیارش با دولت است؟ فقط مخارجش با دولت است. آن وقت یک قاضی در گوشه‌ای از کشور حکم به فیلتر میلیون‌ها شبکه اجتماعی می‌دهد.
۵- روحانی گفت در «غیاب مردم» ما نمی‌توانیم از پس مشکلات بربیاییم و با همراهی مردم می‌توانیم بر هر مشکلی فائق شویم. علامت توجه به مردم هم روشن است، انتخابات مجلس را در پیش داریم، اگر به فعالان مدنی و سیاسی سخت نگیریم و آنها را احضار نکنیم و دخالت‌های نابجا در انتخابات انجام نگیرد، خودش یک علامت مثبت به جامعه است.
۵- منظور روحانی از این سخنان این نبود که ناامید باشیم یا در برابر دشمن تسلیم شویم بلکه حرفش این بود که واقع‌بین باشیم، مثل زمان جنگ نیروها همدیگر را تخطئه نکنند، برابر اختیارات دولت از دولت انتظار داشته باشیم، به دنبال راه حل مشکلات باشیم، مشکلاتی که راه حلش فقط در اختیار قوه مجریه نیست.