کشف تصویر یکی از شاهان ساسانی روی صخره‌های شهر استخر
نگاره سوزنی تازه‌کشف‌شدهٔ شاه ساسانی در صخره‌های شهر استخر فارس، نمادهای ماه، ستاره و تاج کنگره‌دار را به تصویر می‌کشد. باستان‌شناسان این اثر را گواهی بر ادامه سنت‌های هنری ساسانیان می‌دانند و اهمیت باستان‌شناسی این منطقه را برجسته می‌سازد. کشف جدید پژوهشگران را به بررسی آثار حجاری در دشت مرودشت تشویق می‌کند؛ امید به یافتن گنجینه‌های تاریخی و فرهنگی است.
به گزارش اول فارس،نگاره سوزنی یکی از شاهان ساسانی در صخره‌های شهر استخر فارس کشف شد. یک باستان‌شناس گفت: این نگاره تازه‌کشف شده تداعی‌کننده همان سنت نگارگری شاهان ساسانی است.
ابوالحسن اتابکی افزود: این نقش برجسته، پیکره پادشاهی با تاج شاهانه را نشان می‌دهد که همراه با نمادهای ماه، ستاره و تاج کنگره‌دار حجاری شده است.
او ادامه داد: شباهت این ویژگی‌ها با تاج‌های پادشاهان اواخر دوره ساسانی، در نقش‌برجسته‌ها، ظروف قلم‌زنی و سکه‌های همان دوره، از ارتباط نزدیک این اثر با سنت‌های هنری ساسانیان حکایت دارد.
نجمه ابراهیمی، پژوهشگر تاریخ هم گفت: حدود ۹۰ درصد از نقش برجسته‌های شاهان ساسانی در دشت مرودشت، یعنی زادگاه آنان، حجاری شده است و به همین دلیل، هنوز آثار ارزشمندی از این دوره وجود دارد که تاکنون مورد کاوش و بررسی علمی قرار نگرفته است.
شهر باستانی ستَخر یا اِصطَخر کجاست؟
ستَخر یا اِصطَخر (به پارسی میانه: ت.ت. ’سْتَخر’) که تخت طاووس نیز نامیده شده، شهری باستانی در استان فارس در ۵ کیلومتری شمال تخت جمشید در جنوب غربی ایران و حوالی بخش سیدان بود. این شهر از سده سوم پیش از میلاد تا اوایل سده سوم پس از میلاد به‌عنوان پایتخت فرتکه‌ها و شاهان پارس شکوفا شد. این شهر در زمان شاهنشاهی ساسانیان (۲۲۴–۶۵۱ میلادی) به اوج شکوفایی خود رسید و زادگاه خاندان ساسان بود.
استخر از سال ۲۲۴ تا ۲۲۶ میلادی برای مدت کوتاهی به‌عنوان نخستین پایتخت شاهنشاهی ساسانی و سپس به‌عنوان شهر اصلی و مرکز مذهبی استان پارس ساسانی فعالیت کرد. این شهر در زمان حمله اعراب به ایران به‌دلیل مقاومت سرسخت خود که منجر به کشته شدن بسیاری از شهروندان آن شد، مورد توجه قرار گرفت.
استخر مدت‌ها پس از فتح ایران به دست اعراب به‌عنوان سنگر دین زرتشت باقی ماند و تا آغاز دوران اسلامی نیز اهمیتی نسبی داشت. پس از تأسیس شیراز در نزدیکی این شهر، استخر به‌تدریج رو به زوال رفت و در دوره بوئیان رها و ویران شد.
بسیاری از بخش‌های استخر کاوش‌نشده باقی مانده است و تنها کاوش‌های محدود شهر به نیمه نخست سدهٔ بیستم و ارنست هرتسفلد و تیمی از دانشگاه شیکاگو بازمی‌گردد. ویرانه‌های استخر با مساحتی حدود ۶۰ هکتار از مهم‌ترین شهرها و محوطه‌های تاریخی ایران است.
