نیلوفر اولین جشن تووستونی ایرانیان+تصاویر

جشن نیلوفربه پارسی: جشن نیلوپر جشنی باستانی در ایران است که در روز ششم تیرماه برگزار می‌شود. گل نیلوفر، نماد ایزدبانو آناهیتا نیز هست.است برگزاری این جشن در این زمان احتمالاً برپایه شکوفا شدن گل‌های نیلوفر در آغاز تابستان بوده است. این جشن امروزه در فراهان و محلات و خمین و مارلیک تهران با عنوان جشن اول تووستونی اول تابستانی همچنان برگزار می‌شود.

دست كم تا اواسط قرن چهارم هجري قمري، روز ششم از ماه تير يعني «خردادروز» در تقويم زرتشتيان، در اوايل تابستان و همزمان با شكفته شدن گل نيلوفر، ايرانيان باستان جشني برگزار مي‌كردند به نام «جشن نيلوفر».

دست كم تا اواسط قرن چهارم هجري قمري، روز ششم از ماه تير يعني «خردادروز» در تقويم زرتشتيان، در اوايل تابستان و همزمان با شكفته شدن گل نيلوفر، ايرانيان باستان جشني برگزار مي‌كردند به نام «جشن نيلوفر».

نیلوفر همیشه لابلای آب مرداب و گل و لای رشد می‌کند اما همیشه تمیز و پاک است و هیچ آلودگی روی گل و برگ‌هایش نمی‌بینید. از طرف دیگر، آناهیتا چون ایزدبانوی آب‌هاست با گل نیلوفری که دائما در آب است، ارتباط تنگاتنگی دارد. بنابراین شاید جشنی که ابوریحان بیرونی از آن صحبت می‌کند، با توجه به ارتباط نیلوفر و آناهیتا کنار آب برگزار می‌شده.

 در برخي سايت‌هاي اينترنتي به نقل از منابع مختلف درباره‌ي اين روز آمده است: در اين روز شست‌وشو و تبرك و تقدس آب، معمول است. اين روز به احتمال زياد مقدمه‌ي جشن تيرگان بوده و حتا براساس نوشته‌اي كه در اين زمينه در فرهنگ لغت‌نامه دهخدا با اشاره به «برهان قاطع» ابوريحان بيروني آمده، در اين روز هر حاجتي كه از پادشاه خواسته شود، برآورده مي‌شود.

يك پژوهشگر تاريخ در اين‌باره  گفت: كتاب «آثار الباقيه» نوشته‌ي ابوريحان بيروني تنها منبع موجود درباره‌ي اين جشن باستاني است كه در آن فقط از برگزاري اين جشن در ششم تيرماه خبر داده شده است و به‌جز آن، چيز ديگري در اين زمينه وجود ندارد.

رضا مرادي غياث‌آبادي ادامه داد: احتمالا چون گل نيلوفر در اوايل تابستان شكوفه مي‌دهد، ايرانيان باستان جشن نيلوفر را در اين زمان برگزار مي‌كردند. با توجه به اين‌كه ابوريحان بيروني اگر در نقطه‌اي خاص، جشني برگزار مي‌شد به مكان آن نيز در نوشته‌هاي خود اشاره مي‌كرد و چون نامي از مكان برگزاري اين جشن در كتاب خود نياورده، احتمال مي‌رود اين جشن يكي از جشن‌هاي عمومي ايرانيان باستان بوده كه در آن دوران برگزار مي‌شده است.

وي درباره‌ي زمان برگزاري اين جشن نيز اظهار كرد: ابوريحان بيروني در قرن چهارم هجري قمري مي‌زيست و به‌دليل اين‌كه هنوز منبع ديگري در اين زمينه به‌دست نيامده، به‌نظر مي‌رسد اين جشن تا آن زمان برگزار مي‌شده است.

او با تأكيد بر فراموش شدن بسياري از جشن‌هاي ايران باستان در زمان حال، بيان كرد: بسياري از جشن‌هاي باستاني ايرانيان متأسفانه در حال فراموشي هستند. «جشن نيلوفر» نيز در اين دسته قرار مي‌گيرد، چون متأسفانه هيچ منبع ديگري در اين زمينه در اختيار نيست و كسي اطلاع دقيقي درباره‌ي زمان، مكان و حتا چگونگي برگزاري آن ندارد.

مرادي غياث‌آبادي افزود: گل نيلوفر يك بدنه‌ي بلند با رنگ ارغواني دارد. اين گل در اوايل تابستان هر روز صبح شكوفه مي‌دهد و هر عصر از بين مي‌رود.

جشن اول تووستونی
با اینکه جشن نیلوفر دیگر برگزار نمی‌شود اما در بعضی از جاهای ایران مثل فراهان، محلات و خمین جشنی به اسم جشن اول تابستانی یا به زبان خودشان اول تووستونی هست. البته زمان این جشن روز 13 تیرماه است و به جشن آب پاشونک هم معروف است. این جشن که به مناسبت آغاز تابستان است با رفتن به صحرا و پاشیدن آب به همدیگر برگزار می‌شود.

 شاهین سپنتا، فعال میراث فرهنگی اصفهان در یادداشتی نوشت: یکی از پرسش‌هایی که بسیار از نگارنده پرسیده‌اند، این که در فرهنگ ایران چه روزی به نام «روز دختر» نام‌گذاری شده است؟ این نگارنده در پاسخ به این پرسش، روز ششم از تیرماه یا جشن نیلوفر را به عنوان روز دختر در فرهنگ ایران پیشنهاد می‌کند و در چرایی این پیشنهاد به چند نکته اشاره می‌کند:

اگرچه در بسیاری از منابع ایرانی همچون «آثارالباقیه»، «التّفهیم»، «زین‌الأخبار» و جز این، از جشن اسفندگان در روز پنجم اسفندماه با عنوان «روز زن و زمین» نام برده شده و تاکید شده است که اسفندگان «جشن ویژه زنان» یا روز آزادی زنان بوده و زنان و دختران در این روز جشن و شادی برپا می‌کردند و دخترانِ دمِ بخت یا شوی‌ناکرده به همسرگزینی برانگیخته می‌شدند، با این همه، اسفندگان ویژه همه زنان بود و اگر بخواهیم روزی را ویژه دختران و دوشیزگان برگزینیم، جشن نیلوفر گزینه شایسته‌ای خواهد بود.

بیرونی، در آثارالباقیه اشاره می‌کند که جشن نیلوفر در خردادروز از تیرماه یا روز ششم از تیرماه برگزار می‌شود و همین دیدگاه در برهان قاطع نیز بازتاب دارد و می‌دانیم که گل نیلوفر نماد آناهيتا است.

چهره کیهانی آناهیتا، یک ایزدستاره یا ستاره‌بانوست که همان ستاره گردان یا سیاره «ناهید» یا «زهره» یا «ونوس» در سامانه خورشیدی است و پس از ماه، درخشان‌ترین جرم آسمانی است که به هنگام شب از زمین دیده می‌شود.

آناهیتا یا «اَرِدویسوَر آناهیتا»، زاینده‌ی رودی مینوی یا آسمانی به نام «اَرِدویسورَ» (به معنی رود نیرومند) یا «اَرِدوی» است که سرچشمه همه رودها و آب‌های روی زمین است، پس بر این پایه، آناهیتا ایزدبانوی آب‌ها، سرچشمه پاکی و زايندگي است که نیایش آبان‌يشت در اوستا ویژه ستایش اوست. او به خواست اهورا مزدا از فراز ستارگان به سوی زمین اهورا آفریده روان می‌شود.

واژه «آناهیتا» یا آناهید یا ناهید به معنی پاک، بی‌آلایش، نیالوده و نماد دوشیزگی است که بعدها در کیش میترا، «پوشیده» نام گرفت و سپس ویژگی‌های او یعنی باکرگی و معصومیت، در آیین‌های دیگر به صورت مریم و معصومه تجلی پیدا کرد و برهمین پایه، آناهیتا یا ناهید و نمادش نیلوفر از دیرباز نامی زیبا برای دوشیزگان ایرانی بوده‌اند.

ایزدبانو آناهیتا، در آبان‌یشت با ویژگی‌های دوشیزه‌ای زیبا، تندرست، بلندبالا، دلیر، برومند، کمر بر میان بسته، بلندآوازه، آزاده، بی‌آلایش، نازنین و نیرومند، و نژاده، ستوده شده است. او دوشیزه‌ای خودساخته است که نه تنها برای شایستگی‌هایش به هیچ مردی وابسته نیست بلکه دوشیزگان کوشای دیگر را یاری‌رسان است.

در شهرهای مختلف ایران باستان، نیایشگاه‌هایی به نام آناهیتا در کنار آب برپا بود که برای نمونه می‌توان به نیایشگاه‌های کنگاور و بیشابور، بی‌بی شهربانو در شهر ری و پیرسبز در اردکان اشاره کرد. در آبان یشت این نیایشگاه‌ها، خانه آناهیتا نامیده می‌شوند و درباره آنها آمده است که آناهیتا دارنده هزار دریاچه و هزار رود است و در کرانه هریک از این دریاچه‌ها، خانه‌ای خوش ساخت و کلان پیکر با یکصد پنجره و یک هزار ستون خوش‌تراش برپاست.

 همچنین برخی جای‌ها به یادمان آناهیتا دارای پسوند «دختر» بودند که برای نمونه می‌توان از شهر «پلدختر» در لرستان (برگرفته از نام پل‌دختر بازمانده از دوره ساسانی بر رودخانه کشکان) یا «قلعه دختر» در کرمان نام برد. «سرآب نیلوفر» در کرمانشاه نیز یادمان آناهیتاست. آناهیتا از چنان جایگاهی برخوردار بود که نامش در سنگ نوشته اردشیر دوم هخامنشی در همدان آمده و نگاره‌اش در سنگ‌نگاره تاق‌بستان در کرمانشاه نقش شده است.

 در تندیس‌ها یا سنگ نگاره‌ها، آناهیتا چون دوشیزه‌ای بلندبالا با تن‌پوشی زیبا و تاجی بر سر و سبوی آبی در دست نقش‌شده است. در آبان یشت، آناهیتا کمر بر میان بسته تا پستان‌هایش زیباتر بنماید و دلنشن‌تر شود، پاپوش‌هایی درخشان تا مچ پا پوشیده و به استواری آن‌ها را با بندهای زرین بسته، گوشواره‌های زرین چهارگوشه‌ای برگوش‌ها آویخته، و گردن‌بندی برگردن نازنین بسته، و تنپوش زرین پُرچینی بر تن کرده و تاج زرین هشت‌گوشه‌ای بر سر نهاده است. در آوند نقره مطلا از دوره ساسانی که در موزه هُنر«کلیولند» در ایالت اوهایو در آمریکا نگهداری می‌شود (تصویر آن به پیوست همین نوشتار است)، آناهیتا در حالی نقش شده است که شاخه‌ای گل نیلوفر را در دست دارد.

به نظر می‌رسد که ستایش ویژگی‌ها و توانمندی زنانه آناهیتا در کنار آب، شادمانی و دست‌افشانی گروهی دختران در کنار سرآب‌های پر از نیلوفر یا سرچشمه‌ها و رودها و آب‌افشاندن، از آیین‌های جشن نیلوفر بوده است. بر این بنیان، در این دوران جشن نیلوفر می‌تواند به عنوان جشنی همیشگی برای بزرگداشت دختران شایسته و توانمند ایرانی در عرصه‌های مختلف زندگی همچون کار، ورزش، هنر، اخلاق و … ثبت شود.