قَطَر  با نام رسمی دولت قطر، کشوری در غرب آسیا است که در شمال شرقی شبه‌جزیرهٔ عربستان قرار دارد و تنها با عربستان سعودی مرز زمینی مشترک دارد و توسط خلیج فارس احاطه شده‌است. پایتخت این کشور دوحه است که بیش از ۸۰ درصد جمعیت کشور را در خود جای داده‌است.

به گزارش اول فارس ، در اوایل سال ۲۰۱۷، کل جمعیت قطر ۲٫۶ میلیون نفر بود: ۳۱۳٫۰۰۰ تن شهروند قطری و ۲٫۳ میلیون نفر مهاجر. از نظر درآمد سرانه، چهارمین کشور قدرتمند بر پایهٔ سرانهٔ تولید ناخالص داخلی،و ششمین کشور بر پایهٔ سرانهٔ درآمد ناخالص ملی است.قطر توسط سازمان ملل متحد به عنوان کشوری با توسعهٔ انسانی بسیار بالا طبقه‌بندی شده‌است و دارای سومین رتبهٔ برتر شاخص توسعهٔ انسانی در جهان عرب است.اقتصاد قطر اقتصادی با درآمد بالا است که سومین ذخایر بزرگ گاز طبیعی جهان را در اختیار دارد. قطر بزرگترین صادرکنندهٔ گاز طبیعی مایع و بزرگترین صادرکنندهٔ دی‌اکسید کربن در جهان است.

در سال ۱۸۶۸ معاهده‌ای میان محمد بن ثانی آل ثانی با بریتانیایی‌ها امضا شد که طبق آن، بریتانیا جدایی قطر را به رسمیت شناخت و از آن پس تا کنون این منطقه به عنوان یک سلطنت موروثی توسط خاندان ثانی اداره شده‌است. پس از دوران امپراتوری عثمانی، قطر در اوایل سدهٔ بیستم تحت‌الحمایهٔ بریتانیا قرار گرفت تا اینکه در سال ۱۹۷۱ به استقلال رسید. امیر کنونی این کشور تمیم بن حمد آل ثانی است که تقریباً اختیار کامل اجرایی و قانونگذاری را در اختیار دارد و بنا بر قانون اساسی قطر کنترل قوهٔ قضاییه نیز برعهدهٔ اوست. انتصاب نخست‌وزیر و کابینه نیز توسط امیر انجام می‌شود. مجلس شورای قطر که بخشی از اعضای آن انتخابی است و بخشی دیگر توسط امیر منصوب می‌شوند، توانایی قانونگذاری محدود و همچنین عزل وزرا را دارد.

در سدهٔ بیست‌ویکم، قطر به‌عنوان یک قدرت مهم در جهان عرب ظاهر شد. این امر از طریق منابع عظیم مالی و همچنین گروه رسانه‌ای در حال گسترش جهانی خود، مانند الجزیره محقق شد.

قطر مثل اغلب کشور‌های حاشیۀ جنوبی خلیج فارس از چند قرن قبل اقتصادی مبتنی بر صید مروارید و پرورش اسب و شتر داشته است. در دوران خلافت عباسی این منطقه محلی برای توقف کشتی‌های تجاری بود که میان بندر بصره و چین و هند در رفت و آمد بودند.

قلعهٔ زباره که در سال ۱۹۳۸ ساخته شد

بعد از دوران خلافت، قطر در دوره‌های مختلف بخشی از قلمرو حکومت‌هایی مثل «آل عصفور» و «بنی خالد» بوده است. در قرن نوزدهم این منطقه تحت حاکمیت امپراطوری عثمانی قرار گرفت و در اوایل قرن بیستم نیز به تحت‌الحمایگی بریتانیا درآمد. این کشور در سال ۱۹۷۱ استقلال خود را از بریتانیا کسب کرد و قرارداد تحت‌الحمایگی به قرارداد دوستی میان دو کشور تبدیل شد.

محوطهٔ باستان‌شناختی کاسیان در جزیرهٔ الخور

پلینیوس، نویسندهٔ رومی، نخستین گزارش مربوط به ساکنان این شبه‌جزیره در حدود اواسط سدهٔ یکم میلادی را مستند کرده‌است و از آنها به عنوان “Catharrei” یاد می‌کند، نامی که ممکن است از نام یک سکونتگاه محلی برجسته گرفته شده‌باشد.

نقشه‌ای مربوط به سال ۱۷۹۴ که به کَتورهَ در سرزمین بحرین اشاره دارد.

قطر در نقشهٔ آدولف اشتیلر در ۱۸۹۱

یک سده بعد، بطلمیوس نخستین نقشهٔ شناخته‌شده را برای نشان دادن شبه جزیره تهیه کرد و از آن تحت عنوان Catara یاد کرد. این نقشه همچنین به شهری به نام “Cadara” در شرق شبه جزیره اشاره داشت. اصطلاح ‘Catara’ (ساکنان، Cataraei) به‌طور انحصاری تا سدهٔ هجدهم استفاده می‌شد، پس از آن ‘Katara’ به عنوان رایج‌ترین املای شناخته‌شده ظاهر شد. در نهایت، پس از چندین تغییر – ‘Katr’, ‘Kattar’ and ‘Guttur’ – مشتق مدرن قطر به عنوان نام کشور پذیرفته شد.

تیزشاخ عربی، حیوان ملی قطر

قطر مثل اغلب کشور‌های حاشیۀ جنوبی خلیج فارس از چند قرن قبل اقتصادی مبتنی بر صید مروارید و پرورش اسب و شتر داشته است. در دوران خلافت عباسی این منطقه محلی برای توقف کشتی‌های تجاری بود که میان بندر بصره و چین و هند در رفت و آمد بودند.

شهر قدیم دوحه، ژانویهٔ ۱۹۰۴

(استادیوم «خلیفه» در سال ۱۳۵۷)

این دو مطلب را حتما بخوانید:

چند واقعیت ناگفته ولی خواندنی از امپراطوری ساسانیان در ایران !

عجایب شگفت انگیز اردشیر گوره ، شهر دایره ای و اولین پایتخت ساسانیان + ویدیو