بیچاره سعدی و حافظ در شیراز بَدجور غریب اند!

سعدی و حافظ اگر چه هر دو رند و زیرکند و سیاست را خوب میدانند و گاه در شعرهایشان بر اهل سیاست تاخته یا از آنان خرده ها گرفته اند و به نحوی رفتار حاکمان زمانشان را گاه مذموم و با لطایف و ظرایف شعری عملکردشان را نقدی جدی نموده اند

سید محی الدین حسینی ارسنجانی ،روزنامه نگار در یاداشتی نوشت: شیراز،شهرشعر و دیار غزل که روز و روزگاری هفت دروازه ورودی علم و فرهنگ و ادب،فلسفه، عرفان و حکمت و هنر بوده امروز از غربت فزاینده فرهیختگانش بویژه شعرای نامداری همچون حافظ و سعدی رنج بسیار میبرد و خواجوی کرمانی شاعر نامدار ایرانی که در شیراز مدفون و مهمان ما شیرازیها است غربتی بیش از این دو شاعر دارد .

شیراز را صرفا به دو شاعر جهانی یعنی حافظ و سعدی نباید شناخت چرا که این شهر زیبا و پر آوازه شاعران و ادیبان نامی و صاحب سبک و سیاق ادبی فراوان در خود دیده و طی قرنها در آن پرورش یافته اند.متاسفانه علاوه بر آنکه نهاد های فرهنگی فارس که هنوز حق مطلب را در رابطه با این دو چهره نامدار شعر و ادب پارسی ادا نکرده اند و بطور مستمر درباره این دو شخصیت بی بدیل ادبی کشورمان برنامه ها و رویدادهای فاخر و ماندگار نداشته و ندارند،برای چنین مهمی اهداف و چشم اندازهایی نیز تعریف نکرده اند و همه امور این دو بزرگ ادبی را منحصر به یادروزها یشان نموده اند،شور بختانه بنیادهای حافظ شناسی و سعدی شناسی و دانشکده های ادبی و انجمنهای شعری در شیراز نیز فعالیت های مشخص و مدون و مثمر ثمری در پرداختن به ابعاد مختلف این دو شاعر و حکیم نامدار ایرانی نداشته و همچنان طبق سنوات اخیر در بهت و سکوتی معنادار و بلا تکلیفی محض به سر برده و میبرند.

حتی دریغ از یک سلسله نشستهای تخصصی نقد و بررسی اثار تالیفی و مقالات فنی مربوط به حافظ یا سعدی که در طول سال برگزار کنند! اجرای برنامه های تکراری و کلیشه ای و بی روح و محتوا در یکی دو روز قبل و بعد از یادروزهای حافظ و سعدی آنهم با عجله و بعضا سمبل کاری و سطحی، توهین به این دو اسطوره ماندگار ادب ایران و جهان است.

این که در حافظیه هنوز فرد یا افرادی آموزش دیده،باسواد و دوستدار واقعی لسان الغیب که دمادم دیوان حافظ به دست باشند و به طور دائم بر سر تربت او در حافظیه حضور داشته تا برای مردم دوستدار او شعر و غزل حافظ بخوانند اما نیستند،دچار اشکال نیست؟دریغ از یک حافظ پژوه و حافظ خوان کاربلد و خوش بیان که از دیوان خواجه اهل راز برای مردم دوستدار حافظ که بر بالین وی و برای ادای احترام به او به حافظیه آمده اند تفالی بزند!

حتی در همایشها و تجمعات محدودی که در باره این دو چهره برجسته ادبیات فارسی برگزار میگردد مفسران و شارحان و خطیبانی بی غرض و مرض که سرانجام سخنانشان درباره حافظ یا سعدی به حاشیه هایی که این دو چهره شاخص ادبی از آنها دور مانده اند، نکشد یا سخنرانیهای با موضوع حافظ و سعدیشان با طعنه به اهل سیاست و اجرا تمام نشود نداریم یا اگر جانب انصاف را بخواهیم رعایت کنیم از این دست آدمهای حافظ پژوه که شعر حافظ را به جاهایی که نباید حواله کنند و نکنند کم داریم و اندک هستند و این مساله، رنج و مصیبتی دردناک تر و فزاینده تر از نبود جلسات مستمر و تاثیر گذار و تخصصی حافظ خوانی یا سعدی خوانی در شیراز است!

سعدی و حافظ اگر چه هر دو رند و زیرکند و سیاست را خوب میدانند و گاه در شعرهایشان بر اهل سیاست تاخته یا از آنان خرده ها گرفته اند و به نحوی رفتار حاکمان زمانشان را گاه مذموم و با لطایف و ظرایف شعری عملکردشان را نقدی جدی نموده اند اما هرگز در دنیای سیاست زدگی و مردم فریبی آلوده نگشته اند، پس چرا جلسات حافظ و سعدی که باید جلسات بیان و بازگویی عاشقانه ها و عارفانه های این دو عنصر تابناک ادبی باشد گاه دچار خدشه و مسائل بی ربط و برخی حواشی خارج از موضوع خافظ و سعدی گردد که غربت این دو خورشید فروزان شعر و غزل در این شهر که مالکان و ساکنان هفتصد و هشتصد ساله این دیارند بیش از پیش خود نمایی کند.؟!