ادعای « الهام علی‌اف » حاکم آذربایجان : پیروزی در جنگ مأموریت زندگی سیاسی‌ام بود

تنش‌ در ناگورنو-قره‌باغ همچنان ملموس‌ است،‌ جایی که صحنهٔ درگیری‌های سخت میان آذربایجان و ارمنستان بوده است. این منطقه به لحاظ بین‌المللی جزء آذربایجان شناخته شده اما بخش‌هایی از آن در کنترل ارمنی‌هاست، آخرین دور درگیری‌ها در سال ۲۰۲۰ زخمی باز برای اهالی دو طرف به جا گذاشته، کسانی که مدعی‌اند برای حق مسلم‌شان می‌جنگند.

یورونیوز در گفتگویی اختصاصی با رهبر کشور آذربایجان امکان و شیوهٔ رسیدن به صلح پایدار را در منطقه بررسی کرده است.  مشروح این گفتگو را در زیر می‌خوانید.

صلح شکننده و بیانیه‌ای که مفاد آن نقض می‌شود
خبرنگار: منطقهٔ شما شاهد یکی از خشونت‌بارترین روزهای دوران معاصر در جنوب قفقاز بوده، و تنش‌های موجود در آن با پیمان صلح سال ۲۰۲۰ واقعا از میان نرفته‌اند. این خصومت دامنه‌دار را مربوط به چه عواملی می‌دانید؟

الهام علی‌اف، رئیس جمهوری آذربایجان: بیانیه‌ای که در دهم نوامبر ۲۰۲۰ به امضا رسید درعمل موجد صلح پایدار نبود. پیمان صلح نبود، درواقع نوعی بیانیه بود، و در عمل، اعلام تسلیم ارمنستان بود. درنتیجه ما شروع به طرح اقداماتی کردیم تا برای حل اختلاف با ارمنستان به یک راه‌حل نهایی برسیم. اقداماتی از قبیل به رسمیت شناختن تمامیت ارضی، حق حاکمیت، مرزهای بین‌المللی، تعیین مرزها، عدم استفاده از زور یا تهدید به استفاده از زور. و همین پیشنهاد را ارائه کردیم. بنابراین کشور ما که متحمل ۳۰ سال اشغال شده بوده و با اعمال زور عدالت را برقرار کرده بود، تنظیم‌کنندهٔ فرآیند تازهٔ صلح بوده. البته نمی‌گویم که این فرآیند به‌خوبی پیش رفته. ولی خوشبین‌ایم چون در سطح وزرای خارجه طرفین وارد مذاکرات بسیار جدی شده‌ایم.

 میانجیگری پررنگ اتحادیه اروپا و ایالات متحده
خبرنگار: شما به‌تازگی از بروکسل برگشته‌اید،‌ جایی که در آن با میانجیگری اتحادیهٔ اروپا چند بار با رئیس جمهوری آذربایجان دیدار کردید. این گفتگوها امیدواری زیادی به صلح در منطقه ایجاد کرده، اما آیا با توجه به آنچه شما می‌گویید آیا امیدواری خطاست؟ آیا صلح ممکن است؟ لطفا کمی دربارهٔ نتیجهٔ مذاکرات بگویید.

علی‌اف: من فکر می‌کنم امیدواری به‌جاست. این دیدارها باعث شده ما به مسائل بسیار حساسی بپردازیم، نظیر این‌که مرزمان چه شکلی خواهد بود؟ مرز میان ارمنستان و آذربایجان تعریف نشده، چراکه به محض فروپاشی شوروی ما با تهاجم روبه‌رو شدیم. بنابراین مسئله این است که این مرز چطور خواهد بود؟ وضعیت واقعی در نقاط مرزی چه خواهد بود؟ وضعیت ارتباطات چطور خواهد بود؟ چون ارمنستان پس از جنگ دوم قره‌باغ متعهد شده که اجازهٔ دسترسی آذربایجان را به (برون‌بومِ) نخجوان بدهد. اما این اتفاق هنوز نیفتاده. اغلب بندهای پیمان صلح را وزیران نوشته‌اند، و به‌نظرم دیدارهای ما صرفا حال‌وهوای مناسب را فراهم می‌کند. اما اگر از سوی ارمنستان رویکرد سازنده‌ای ببینیم، و مهمتر از همه، اگر آنها کاملاً میل به جدل برسر تمامیت ارضی ما را کنار بگذارند، آنگاه می‌توان خیلی زود، حتی شاید تا پایان امسال، به راه‌حلی برای صلح رسید.

خبرنگار: میانجی‌گری اتحادیهٔ اروپا چه کارکردی داشته است؟

علی‌اف: درواقع، اتحادیهٔ اروپا در زمان اشغال و هنگامی که مذاکرات ۱۹۹۲ آغاز را کردیم عضو فرآیند میانجیگری نبود. این اقدام درواقع کار شارل میشل، رئیس کمیسیون اروپا بود که از ما دعوت کرد، و ما هم پذیرفتیم، چراکه با درنظر گرفتن سطح همکاری‌های آذربایجان و اروپا، و ارمنستان و اروپا، اتحادیهٔ اروپا می‌تواند بهترین گزینه باشد، چون روابط ما با اروپا براساس احترام و اعتماد متقابل، و همچنین براساس منافع طرفین است. این اقدامات حالا دارد به گفتگوهایی بسیار جدی تبدیل می‌شود، چون ما نه‌تنها در بروکسل، بلکه حتی به‌موازات طرح صلح اروپا هم با هم دیدار می‌کنیم. که آخرین بارش در کیشیناو بود. به‌نظرم اینها مهم است چون اجازه نمی‌دهیم شرایط به رکود برسد، چون اگر اینطور شود، به‌نوعی بازی متوقف شده، و درنتیجه از وقوع هیچ احتمال خطرناکی در امان نیستیم.

خبرنگار: فکر می‌کنید این‌که غرب یعنی اروپا و آمریکا نقش مهمی در این زمینه ایفا کرده‌اند، خصومتِ قدرتِ موازنه‌گر منطقه، یعنی روسیه را برانگیخته؟ یا درگیری روسیه در اوکراین به دیگر بازیگران منطقه‌ای امکان داده تا برای رسیدن به توافق به شما و آذربایجان کمک کنند؟

علی‌اف: درواقع، میانجی توافق آتش‌بس و صدور اعلامیهٔ ۱۰ نوامبر ۲۰۲۰ روسیه بود، نه اروپا و آمریکا. و نخستین دیدار ما با همکاران ارمنی‌مان از سوی روسیه و در این کشور برگزار شد. اما بعد از جنگ روسیه و اوکراین وضعیت عوض شد و ما شاهد فعال‌ترشدن ایالات متحده و اتحادیهٔ اروپا بودیم. درعمل، برای ما فرق چندانی ندارد که چه کسی فرآیند میانجیگری را هدایت کند، یا تا میزان مشخصی، نقش پررنگ‌تری در آن داشته باشد. مهم به نتیجه رسیدن است.

خبرنگار: می‌دانم که شما رابطهٔ تاریخی و پیچیده‌ای با روسیه دارید. به‌نظرتان تأثیر روسیه بر منطقه در حال حاضر چطور است؟

علی‌اف: در مورد آذربایجان، باید گفت خیلی چیزها تغییر نکرده، چون رابطهٔ ما و روسیه متوازن خواهد بود، یعنی روابط ما براساس به‌ رسمیت شناختن منافع ملی طرفین، و البته تمامیت ارضی و حق حاکمیت خواهد بود. روسیه همسایه و شریک ماست.

خبرنگار: اجازه بدهید از موقعیت فعلی منطقه صحبت کنیم. اروپا و آمریکا خواستار برقراری رفت‌وآمد آزاد در گذرگاه لاچین شده‌اند. اکنون وضعیت این گذرگاه که دروازهٔ حیاتی ساکنان ناگورنو-قره‌باغ است چطور است؟

علی‌اف: آزادی رفت‌وآمد محدود نشده. از ۲۳ آوریل که ایستگاه کنترل مرزی را دایر کرده‌ایم بیش از ۲۰۰۰ ساکن قره‌باغ به‌سهولت به ارمنستان رفت‌وآمد داشته‌اند. اما در ۱۵ ژوئن ارمنستان با یک حرکت نظامی تحریک‌آمیز یکی از مرزبانان ما را زخمی کرد، و مسیر به‌منظور بررسی این موضوع موقتاً بسته شد، اما بعد دوباره باز شد. صلیب سرخ رساندن دارو و جابه‌جایی بیماران نیازمندِ بستری‌شدن را به ارمنستان از سر گرفت. اما متأسفانه هنگام کنترل کامیون‌های صلیب سرخ در آنها کالاهای قاچاقی نظیر سیگار و آیفون و گازوئیل پیدا شد. به مسئولان صلیب اطلاع داده شد و آنها طی تماسی گفتند هیچگونه مسئولیتی در قبال این مسئله ندارند درحالی‌که کامیون‌ها نشان صلیب صرخ داشتند و رانندگان هم یونیفورم صلیب سرخ پوشیده بودند.

خبرنگار: حدود ۵ هزار نفر از دو طرف در درگیری سال ۲۰۲۰ جان باختند. من در این منطقه با مادران شماری از سربازان کشته‌شدهٔ ارمنی دیدار کردم. از خلال گزارش‌های همکارانم نیز شاهد درد و مصیبت افراد آن سوی مرز یعنی آذربایجان نیز بوده‌ام، یکی از مادران سیاستمداران را مسئول جنگ و کشته‌شدن پسرانش می‌دانست و می‌گفت آنان باید امور را به‌شکل دیپلماتیک حل‌وفصل می‌کردند و نباید به دام جنگ می‌افتادند. شما مأموریت خود را چه می‌دانید؟ پیروزی در جنگ یا رسیدن به صلح پایدار؟

علی‌اف: پیروزی در جنگ مأموریت زندگی سیاسی من بود و با موفقیت به پایان رسید. ما در جنگ پیروز شدیم و عدالت را برقرار کردیم و تمامیت ارضی را به خودمان برگرداندیم، و حالا دربارهٔ صلح گفتگو می‌کنیم. اگر ارمنستان صلح بخواهد به صلح خواهیم رسید، چون ما هیچ‌گونه ادعای ارضی نسبت به ارمنستان نداریم، و نمی‌خواهیم آنها هم نسبت به ما چنین ادعایی داشته باشند. و این یعنی کسانی که اکنون در قره‌باغ و تحت کنترل صلح‌بانان روس زندگی می‌کنند، در آذربایجان زندگی می‌کنند، و باید انتخاب کنند که یا شهروند آذربایجان باشند و به عنوان اقلیت قومی در همین کشور که مملو از اقلیت‌هاست زندگی کنند یا اینجا را ترک کنند.

پیامی به مردم طرف مقابل
خبرنگار: مایلم بدانم آیا شما پیام خاصی برای طرف مقابل دارید، البته نه برای سیاستمداران طرف مقابل که آنها را می‌بینید، بلکه برای مردم.

علی‌اف: خب، من دراین‌باره فکر نکرده‌ام. چون اولین‌بار است که چنین سوالی از من می‌شود. پیامم به ارمنی‌های ساکن ارمنستان این است که ما خواهان صلح با دولت‌شان هستیم. پیام دیگرم به آنها آن است که موقعیت ژئوپولتیک کنونی و توازن قوا را درک کنند. رهبران ارمنستان سال‌های سال مردم خودشان را قانع می‌کردند که قوی‌ترین ارتش دنیا را دارند و اگر جنگ دربگیرد تا باکو می‌آیند، اما جنگ این روایت را درهم شکست. ما دیگر جنگ نمی‌خواهیم. نه امروز و نه هیچ وقت دیگر. و به ارمنی‌های ساکن قره‌باغ می‌گویم، آنها نباید پیرو به‌اصطلاح رهبران‌شان باشند. این رهبران دائما به آنها دروغ می‌گویند. بنابراین ارمنیان قره‌باغ باید درک کنند که جزء آذربایجان‌بودن امنیت‌‌ و حقوق شهروندی‌شان را تأمین می‌کند، حقوقی نظیر آموزش‌وپرورش، فرهنگ، و دین و مذهب. آنها زندگی طبیعی خواهند داشت و دیگر گروگان و بازیچه نخواهد بود. ما به آنها زندگی عادی می‌دهیم. معتقدم که آنها اگر به حرف من گوش بدهند متوجه اینها خواهند شد و می‌دانند که من پای حرفم هستم.

شما هم نظر بدهید